آرایه ی التزام

abrang

New Member
ارسال ها
608
لایک ها
748
امتیاز
0
#1
صنعت ادبی التزام




در متون ادبی فارسی، به ویژه در شعر، گهگاه شاعران به حروف یا کلماتی خاص بیش از حد معمول توجه می‌کنند. این توجه بیش از حد معمول گاه زیبایی خاصی به متن شعر می‌دهد و از طرفی واج آرایی حاصل از این کار نیز به زیبایی متن می‌افزاید. حاصل این توجه بیش از حد معمول خلق آثاری مثل آثار زیر است:


التزام به شین


چشمم که به چشم آن پری چشم افتاد
از چشم پری به چشم من چشم افتاد
رفتم که ز چشم او بدوزم چشمی
چشمی شد و بر دو چشم من چشم افتاد



التزام به کاف و گاف


در این دَرگَه کِه گَه گَه کُه کَه و کَه کُه شود ناگَه


مشو غَرّه به امروزت که از فردا نه‌ای آگه



التزام به ت و ب


تیر و تبر ببر به بر پیر تیزگر
گو: تیر تیز کن بتر از تیر تیزبر



این هم التزام به دستنبو!!


یارِ زیباروی دستنبو به دستم داد و دستم بو گرفت


وه چه دستنبو که دستم بویِ دستنبوی دستِ او گرفت



التزام به میم


من مایل مه روی مسلسل مویم


مفتون میان مهوش مه رویم


می میخورم و میان میخانه مدام


مدح مَلِک مَلَک مکان میگویم



التزام به هیچ


دنیا همه هیچ و اهل دنیا همه هیچ
ای هیچ برای هیچ در هیچ مپیچ
دانی به جهان چه ماند اندر پس مرگ؟
عشق است و محبت است و باقی همه هیچ



این هم التزامی دیگر



کِی باشد کِی باشد و کِی باشد و کِی


من باشم و نِی باشد و مِی باشد و وِی


من گه لبِ وِی بوسم و وِی گه لبِ نِی
من مست ز وِی باشم و وِی مست ز مِی

 

platopluto

New Member
ارسال ها
717
لایک ها
1,103
امتیاز
0
#2
پاسخ : آرایه ی التزام

فرقش با واج آرایی چیه؟
 

B.mikaniki

New Member
ارسال ها
275
لایک ها
567
امتیاز
0
#3
پاسخ : آرایه ی التزام

التزام یا همون اعنات ولزوم مالا یلزم هستش که شاعر برای زینت دادن به شعر خودش از کلمات یا حروفی استفاده میکنه که نیازی هم نیست و میخواد مهارت شعری خودش رو با به رنج انداختن خودش نشون بده...اما واج آرایی حتما حروف باید باشه و کلمات رو شامل نمیشه
 

ash1374

New Member
ارسال ها
253
لایک ها
422
امتیاز
0
#4
پاسخ : آرایه ی التزام

یک التزام خیلی زیبا از سعدیای چشم تو دلفریب و جادو/ در چشم تو خیره چشم آهو در چشم منی و غایب از چشم / زان چشم همی‌کنم به هر سو صد چشمه ز چشم من گشاید / چون چشم برافکنم بر آن رو چشمم بستی به زلف دلبند / هوشم بردی به چشم جادو هر شب چو چراغ چشم دارم / تا چشم من و چراغ من کو این چشم و دهان و گردن و گوش / چشمت مرساد و دست و بازو مه گر چه به چشم خلق زیباست / تو خوبتری به چشم و ابرو با این همه چشم زنگی شب / چشم سیه تو راست هندو سعدی بدو چشم تو که دارد / چشمی و هزار دانه لولو
 
بالا