موجودي ست كه از درد ها و شكنجه هاي دروني خود براي دردهاي درمان ناپذير مردم تسكين ميسازدو من هر وقت مَثل خوبي مي شنوم يا آهنگ زيبايي به گوشم ميخورد به ياد آن مرد عياش رُم قديم مي افتم. «فالاريس»، مرد ثروتمند و خوش گذراني بود كه بيشتر شب ها در قصر مجلل و باشكوه خود مهماني هاي بزرگ ميداد و در اين مهماني ها زيباترين زنان و دختران رم حضور داشتند. از جمله وسايل تعيشي كه در قصر او وجود داشت يكي از همه جالب توجه تر بود و آن گاو آهنيني بود كه يك موسيقي دان به فالاريس اهدا كرده بود. در شب هاي مهماني عده اي از رعاياي برده را به زيرزمين اين قصر مي آوردند و آنها را يك به يك در درون گاو آهن قرار ميدادند و پس از بستن دريچه ي آن ، آتش ملايميزير بدنه ي گاو روشن ميكردند. رفته رفته بدنه ي گاو آهنين داغ ميشد و آن مرد در ان شروع به فرياد كشيدن ميكرد، اما از دهان اين گاو لوله ي قطوري كشيده شده بود كه مستقيما تا تالار پذيرايي ادامه داشت و در انجا به چند شاخه ي شيپور مانند تقسيم شده و بالاي سر مهمان ها قرار گرفته بود. خاصيت اين لوله اين بود كه صداي فرياد هاي آن مرد بيچاره را تبديل به آسماني ترين و شورانگيز ترين نغمه هاي موسيقي ميكرد و به گوش مهمان ها ميرسانيد و هر قدر فرياد هاي آن مرد در درون گاو آهنين دردناك تر و وحشتناك تر بود آهنگي كه از اين سر لوله شنيده ميشد خيال انگيز تر و زيباتر بود ولي هنوز مدتي نگذشته آن مرد ميمرد و با قطع شدن فريادهاي او موسيقي هم به پايان ميرسيد. بلافاصله برده ي ديگري را در درون گاو آهنين جاي ميدادند و آتش را در زير آن ميدميدند. اين وصف كامل از هنرمند و شاعر در جهان ماست و تا وقي روح هنرمندي در درون قفس جسمش چنين فريادها و نعره هاي دردناكي نزند آهنگ خوب و شعر زيبا بر لبانش جاري نخواهد شد. "كي يركه گارد از كتاب اين يا آن"
