لحظه های از دست رفته...
مراقب حوزه نگاهی به ساعتش انداخت و با صدای بلندی گفت:دانش آموزان عزیز 5 دقیقه دیگه بیشتر وقت ندارین!...لطفا سریعتر برگه ی پاسخنامه تونو چک کنید!
انگار یه سطل آب یخ روش خالی کردن...هراسون دفترچه سوالاتش رو ورق زد....دستاش بد جوری می لرزید...
ولی من هنوز سوال...
احساس کرد دستاش بی حس شدن. تا به خودش اومده بود مراقب پاسخنامه رو از زیر دستش بیرون کشیده بود...
نفهمید چطوری به خونه رسید.دفترچه سوالات رو پرت کرد رو میز و دیگه نتونست جلوی اشکاشو بگیره...فکرشم نمیکرد...
حالا جواب استادش رو چی می داد که بهش قول داده بود 80% به بالا می زنه؟جواب بچه ها رو چی می داد که مدام ازش می پرسیدن چند درصد زدی؟ دیگه حالش از این سوال بهم می خورد...0% زدم!!!اصلا هیچی نزدم!!!وقت کم آوردم ! خیالتون راحت شد؟!حالا ولم می کنین؟!...
دستش به هیچ کاری نمی رفت.بیشتر از یک ماه بود که حتی به کتابهای جورواجور المپیادیش که با هزار امیدو آرزو برای مرحله دوم گرفته بود حتی نگاه هم نکرده بود...اونقدر ناامید بود...اونقدر از آرزوهاش فاصله گرفته بود که حتی متوجه نشد امروز نتایج المپیادو رو سایت گذاشتن...
اسامی پذیرفته شدگان مرحله اول المپیاد شیمی...یکی یکی صفحه ها رو برانداز کرد...آه سردی کشید...خوش به حالشون...چی می شد اسم منم الان...
نه!!!!!این غیر ممکنه!!!!توهمه!!!!نه..نه...باورم نمیشه!نکنه خواب می بینم؟!نکنه چشمام اشتباهی می بینه؟!این اسم منه!!!!اسم خود خود منه!!!!...
ولی اون همه لحظه های از دست رفته...اون همه لحظه هایی که با ناامیدی و اندوه و سستی سپری شدن...اون همه لحظه هایی که بادست خودش نابودشون کرده بود...نه!!!!!دیگه نمیذارم!دیگه نمی ذارم !!!من هنوز لحظه هایی دارم که از دست نرفتن...همشونو از همین الان به نام شیمی می زنم!خدایا کمکم کن...
...دستی به مدال خوشرنگ شیمی کشید.آوردش بیرونو دوباره انداخت گردنش...چه لذتی داشت...یاد روزهای از دست رفتش افتاد.لحظه هایی که به اندازه ی همین مدال طلا باارزش بودند...مدالی که اگر الان به گردنش نبود هیچ وقت خودش را نمی بخشید...
مراقب حوزه نگاهی به ساعتش انداخت و با صدای بلندی گفت:دانش آموزان عزیز 5 دقیقه دیگه بیشتر وقت ندارین!...لطفا سریعتر برگه ی پاسخنامه تونو چک کنید!
انگار یه سطل آب یخ روش خالی کردن...هراسون دفترچه سوالاتش رو ورق زد....دستاش بد جوری می لرزید...
ولی من هنوز سوال...
احساس کرد دستاش بی حس شدن. تا به خودش اومده بود مراقب پاسخنامه رو از زیر دستش بیرون کشیده بود...
نفهمید چطوری به خونه رسید.دفترچه سوالات رو پرت کرد رو میز و دیگه نتونست جلوی اشکاشو بگیره...فکرشم نمیکرد...
حالا جواب استادش رو چی می داد که بهش قول داده بود 80% به بالا می زنه؟جواب بچه ها رو چی می داد که مدام ازش می پرسیدن چند درصد زدی؟ دیگه حالش از این سوال بهم می خورد...0% زدم!!!اصلا هیچی نزدم!!!وقت کم آوردم ! خیالتون راحت شد؟!حالا ولم می کنین؟!...
دستش به هیچ کاری نمی رفت.بیشتر از یک ماه بود که حتی به کتابهای جورواجور المپیادیش که با هزار امیدو آرزو برای مرحله دوم گرفته بود حتی نگاه هم نکرده بود...اونقدر ناامید بود...اونقدر از آرزوهاش فاصله گرفته بود که حتی متوجه نشد امروز نتایج المپیادو رو سایت گذاشتن...
اسامی پذیرفته شدگان مرحله اول المپیاد شیمی...یکی یکی صفحه ها رو برانداز کرد...آه سردی کشید...خوش به حالشون...چی می شد اسم منم الان...
نه!!!!!این غیر ممکنه!!!!توهمه!!!!نه..نه...باورم نمیشه!نکنه خواب می بینم؟!نکنه چشمام اشتباهی می بینه؟!این اسم منه!!!!اسم خود خود منه!!!!...
ولی اون همه لحظه های از دست رفته...اون همه لحظه هایی که با ناامیدی و اندوه و سستی سپری شدن...اون همه لحظه هایی که بادست خودش نابودشون کرده بود...نه!!!!!دیگه نمیذارم!دیگه نمی ذارم !!!من هنوز لحظه هایی دارم که از دست نرفتن...همشونو از همین الان به نام شیمی می زنم!خدایا کمکم کن...
...دستی به مدال خوشرنگ شیمی کشید.آوردش بیرونو دوباره انداخت گردنش...چه لذتی داشت...یاد روزهای از دست رفتش افتاد.لحظه هایی که به اندازه ی همین مدال طلا باارزش بودند...مدالی که اگر الان به گردنش نبود هیچ وقت خودش را نمی بخشید...