لحظه ای که فلورانس چادویک روبروی خو را نگریست چیزی به جز دیوار عظیمی از مه مشاهده نکرد.سرتاپای وجودش بی حس و کرخت
شده بود. نزدیک به شانزده ساعت تمام ، در حال شنا کردن بود. او نخستین زنی بود که مسیر تنگه مانش را در هر دو جهت شنا کرده
بود و نیز ، در سن سی و چهار سالگی ، مصمم بود تا اولین زنی باشد که جزیره ی « کاتالینا » تا سواحل « کالیفرنیا » را شنا کند.
صبح روز چهارم « ژوئیه ی » 1952 ، دریا همچون بستری از یخ بود. مه غلیظ مانع از آن بود که فلورانس حتی قایق های محافظش را ببیند.
کوسه ماهی هایی که اطراف پیکر تنهای او پرسه می زدند ، فقط با شلیک تفنگ پراکنده می شدند.
ساعت ها بود که در چنگال یخ زده ی دریا ، تقلا می کرد و میلیون ها نفر ، از طریق کانال های بین المللی تلویزیون ، شاهد این صحنه ها بودند.
دریکی از قایق هایی که به موازات او حرکت می کردند ، مادر و مربی او حضور داشتند که مدام او را تشویق کرده و به او امید و دلگرمی
می دادند. آنها می گفتند که هدف در فاصله ی بسیار نزدیکی قرار دارد ، اما تنها چیزی که او می دید ، مه غلیظی بود. به اصرار از او
می خواستند که مقاومت کند و دست از تلاش برندارد.
او تسلیم نشد و تا آخرین قوای خود ، پیش رفت ، اما لحظه ای فرارسید که.......نیم مایل به مقصد نهایی باقی مانده بود که « فلورانس»
از محافظین خود خواست که او را بالا بکشند. بعد از گذشت ساعت ها ، هنوز سوزش و یخ زدگی بدنش برطرف نشده بود و مشغول گرم
کردن خود بود.
طی مصاحبه ای رو به خبرنگار گفت: ببینید من نمی خواهم شکست خود را توجیه کنم ، اما اگر قادر به مشاهده ی خشکی بودم ، به
طور حتم ،تا پایان مسیر شنا می کردم.
در واقع خستگی و سردی آب دریا ، دلیل شکست « فلورانس » نبود. بلکه توده ی عظیم مه ، تنها مسبب شکست او بود. « فلورانس »
قادر به مشاهده ی هدف خود نبود. در ماه بعد ، « فلورانس » برآن شد تا دوباره آن مسیر را شنا کند.
این بار ، علی رغم همان مه متراکم و غلیظ ، با ایمان قلبی و باوری که داشت تصویر روشنی از هدف را در ذهن خود ، ترسیم کرد ، او
مطمئن بود که یک جایی در ورای آن توده ی متراکم مه ، خشکی وجود دارد ، از تمامی موانع گذشت و به مقصد نهایی رسید.
« فلورانس چادویک » ، نخستین زنی شد که کانال « کاتالینا » را شناکنان ، طی کرد و حتی به میزان دو ساعت کمتر ، رکورد مردان را تحت الشعاع قرار داد.
شده بود. نزدیک به شانزده ساعت تمام ، در حال شنا کردن بود. او نخستین زنی بود که مسیر تنگه مانش را در هر دو جهت شنا کرده
بود و نیز ، در سن سی و چهار سالگی ، مصمم بود تا اولین زنی باشد که جزیره ی « کاتالینا » تا سواحل « کالیفرنیا » را شنا کند.
صبح روز چهارم « ژوئیه ی » 1952 ، دریا همچون بستری از یخ بود. مه غلیظ مانع از آن بود که فلورانس حتی قایق های محافظش را ببیند.
کوسه ماهی هایی که اطراف پیکر تنهای او پرسه می زدند ، فقط با شلیک تفنگ پراکنده می شدند.
ساعت ها بود که در چنگال یخ زده ی دریا ، تقلا می کرد و میلیون ها نفر ، از طریق کانال های بین المللی تلویزیون ، شاهد این صحنه ها بودند.
دریکی از قایق هایی که به موازات او حرکت می کردند ، مادر و مربی او حضور داشتند که مدام او را تشویق کرده و به او امید و دلگرمی
می دادند. آنها می گفتند که هدف در فاصله ی بسیار نزدیکی قرار دارد ، اما تنها چیزی که او می دید ، مه غلیظی بود. به اصرار از او
می خواستند که مقاومت کند و دست از تلاش برندارد.
او تسلیم نشد و تا آخرین قوای خود ، پیش رفت ، اما لحظه ای فرارسید که.......نیم مایل به مقصد نهایی باقی مانده بود که « فلورانس»
از محافظین خود خواست که او را بالا بکشند. بعد از گذشت ساعت ها ، هنوز سوزش و یخ زدگی بدنش برطرف نشده بود و مشغول گرم
کردن خود بود.
طی مصاحبه ای رو به خبرنگار گفت: ببینید من نمی خواهم شکست خود را توجیه کنم ، اما اگر قادر به مشاهده ی خشکی بودم ، به
طور حتم ،تا پایان مسیر شنا می کردم.
در واقع خستگی و سردی آب دریا ، دلیل شکست « فلورانس » نبود. بلکه توده ی عظیم مه ، تنها مسبب شکست او بود. « فلورانس »
قادر به مشاهده ی هدف خود نبود. در ماه بعد ، « فلورانس » برآن شد تا دوباره آن مسیر را شنا کند.
این بار ، علی رغم همان مه متراکم و غلیظ ، با ایمان قلبی و باوری که داشت تصویر روشنی از هدف را در ذهن خود ، ترسیم کرد ، او
مطمئن بود که یک جایی در ورای آن توده ی متراکم مه ، خشکی وجود دارد ، از تمامی موانع گذشت و به مقصد نهایی رسید.
« فلورانس چادویک » ، نخستین زنی شد که کانال « کاتالینا » را شناکنان ، طی کرد و حتی به میزان دو ساعت کمتر ، رکورد مردان را تحت الشعاع قرار داد.
« از همه ی دوستان خوبی که این مطلب رو خوندن ، میخوام که نظر خودشون رو بیان کنند. »
موفق باشید.
