[marq=right:a2b5907009]ویلیام رامسی (William Ramsay )[/marq:a2b5907009]
[align=justify:a2b5907009]خدمت مهم ویلیام رامسی شیمیدان اسکاتلندی، یافتن خانواده‌ی گازهای نجیب بود که در جو زمین شناخته نشده بودند. رامسی تحصیلات خود را در دانشگاه گلاسکو انجام داد و سپس یک سالی را در هایدلبرگ زیر نظر روبرت بونسن شیمیدان آلمانی کار کرد.
در سال 1893، زمانی که او استاد یونیورسیتی کالج لندن بود افکار خود را متوجه پرسش گیج‌کننده‌ای درباره‌ی نیتروژن موجود در جو زمین کرد. لرد ریلی شیمیدان انگلیسی نیتروژن را به دو طریق تهیه کرده بود. یکی از راه جداسازی از مواد مرکب و دیگری حذف تمام گازهای شناخته شده به غیر ازنیتروژن از جو. چگالی نیتروژنی که از این راه به‌دست می‌آمد بیش‌تر از چگالی نیتروژنی بود که از مواد مرکب حاصل می‌شد. لرد ریلی در سال 1892، نامه‌ای به یک مجله‌ی علمی نوشت و درخواست کرد که علت این اختلاف را توضیح دهند.
رامسی آزمایش‌های قبلی را تکرار کرد و به این نتیجه رسید که جو زمین دارای گاز کشف نشده‌ی سنگینی است که با نیتروژن مخلوط شده است. او نمونه‌ای از این گاز را جدا کرد و متوجه شد که خطوط طیفی آن با خطوط طیفی هیچ عنصر شناخته شده‌ای تطبیق نمی‌کند. در سال 1894، رامسی و لرد ریلی اعلام کردند که آن‌ها عنصر جدیدی را یافته‌اند و آن را آرگون نامیدند. آرگون از کلمه‌ای یونانی به معنی بی‌اثر گرفته شده است. این عنصر هیچ فعالیت شیمیایی از خود نشان نمی‌دهد و سومین گاز معمولی در جو زمین از نظر مقدار بعد از اکسیژن و نیتروژن است. آرگون حدود یک درصد جو زمین را تشکیل می‌دهد.
رامسی متوجه شد که جدول تناوبی عناصر هیچ‌گونه جای خالی برای یک عنصر تنها ندارد ولی می‌توان یک خانواده‌ی کامل عناصر جدید را در آن جای داد. بنابراین او به دنبال یافتن گازهای بی‌اثر دیگر به جستجو پرداخت. سال‌ها پیش اختر شناس انگلیسی جوزف لوکر، هلیم را کشف کرده بود. عنصری که در خورشید وجود دارد ولی در زمین یافت نشده بود. در سال 1890، دانشمند دیگری از سنگ اورانیوم و با عملیاتی که با اسید روی آن انجام داد، گازی را آزاد کرد. رامسی هر دو مشاهده را بررسی کرد و دریافت که هلیم، همان عنصری که در خورشید موجود است، روی زمین نیز وجود دارد. در همین زمان، او نمونه‌ی گازی را دریافت کرد که از یک چاه گاز طبیعی در تگزاس بیرون آورده بودند. او فکر کرد که ممکن است این گاز آرگون داشته باشد ولی متوجه شد که در آن نمونه هلیم نیز وجود دارد. در سال 1898، رامسی نمونه‌ای از هوا را تا حدی سرد کرد که تمام آن به شکل مایع درآمد. سپس همین مایع را گرم کرد تا آن‌که به جوش آمد و از این راه حتی گازهای بی‌اثر بیش‌تری به‌دست آورد. او این گازها را کریپتون ( پنهان )، نئون (جدید) و گزنون (بیگانه) نامید.
در سال 1900 گاز رادون که از واپاشی رادیم پرتوزا آزاد شده بود آخرین گاز بی‌اثری بود که کشف شد. اگرچه رامسی این گاز را کشف نکرد ولی او بسیاری از خواص فیزیکی و شیمیایی آن را مشخص کرد. او همچنین به مطالعه‌ی هلیم ادامه داد و نشان داد که این گاز از محصولات واپاشی پرتوزاست. در سال 1904، رامسی جایزه‌ی نوبل شیمی را به‌دست آورد.[/align:a2b5907009]
[align=justify:a2b5907009]خدمت مهم ویلیام رامسی شیمیدان اسکاتلندی، یافتن خانواده‌ی گازهای نجیب بود که در جو زمین شناخته نشده بودند. رامسی تحصیلات خود را در دانشگاه گلاسکو انجام داد و سپس یک سالی را در هایدلبرگ زیر نظر روبرت بونسن شیمیدان آلمانی کار کرد.
در سال 1893، زمانی که او استاد یونیورسیتی کالج لندن بود افکار خود را متوجه پرسش گیج‌کننده‌ای درباره‌ی نیتروژن موجود در جو زمین کرد. لرد ریلی شیمیدان انگلیسی نیتروژن را به دو طریق تهیه کرده بود. یکی از راه جداسازی از مواد مرکب و دیگری حذف تمام گازهای شناخته شده به غیر ازنیتروژن از جو. چگالی نیتروژنی که از این راه به‌دست می‌آمد بیش‌تر از چگالی نیتروژنی بود که از مواد مرکب حاصل می‌شد. لرد ریلی در سال 1892، نامه‌ای به یک مجله‌ی علمی نوشت و درخواست کرد که علت این اختلاف را توضیح دهند.
رامسی آزمایش‌های قبلی را تکرار کرد و به این نتیجه رسید که جو زمین دارای گاز کشف نشده‌ی سنگینی است که با نیتروژن مخلوط شده است. او نمونه‌ای از این گاز را جدا کرد و متوجه شد که خطوط طیفی آن با خطوط طیفی هیچ عنصر شناخته شده‌ای تطبیق نمی‌کند. در سال 1894، رامسی و لرد ریلی اعلام کردند که آن‌ها عنصر جدیدی را یافته‌اند و آن را آرگون نامیدند. آرگون از کلمه‌ای یونانی به معنی بی‌اثر گرفته شده است. این عنصر هیچ فعالیت شیمیایی از خود نشان نمی‌دهد و سومین گاز معمولی در جو زمین از نظر مقدار بعد از اکسیژن و نیتروژن است. آرگون حدود یک درصد جو زمین را تشکیل می‌دهد.
رامسی متوجه شد که جدول تناوبی عناصر هیچ‌گونه جای خالی برای یک عنصر تنها ندارد ولی می‌توان یک خانواده‌ی کامل عناصر جدید را در آن جای داد. بنابراین او به دنبال یافتن گازهای بی‌اثر دیگر به جستجو پرداخت. سال‌ها پیش اختر شناس انگلیسی جوزف لوکر، هلیم را کشف کرده بود. عنصری که در خورشید وجود دارد ولی در زمین یافت نشده بود. در سال 1890، دانشمند دیگری از سنگ اورانیوم و با عملیاتی که با اسید روی آن انجام داد، گازی را آزاد کرد. رامسی هر دو مشاهده را بررسی کرد و دریافت که هلیم، همان عنصری که در خورشید موجود است، روی زمین نیز وجود دارد. در همین زمان، او نمونه‌ی گازی را دریافت کرد که از یک چاه گاز طبیعی در تگزاس بیرون آورده بودند. او فکر کرد که ممکن است این گاز آرگون داشته باشد ولی متوجه شد که در آن نمونه هلیم نیز وجود دارد. در سال 1898، رامسی نمونه‌ای از هوا را تا حدی سرد کرد که تمام آن به شکل مایع درآمد. سپس همین مایع را گرم کرد تا آن‌که به جوش آمد و از این راه حتی گازهای بی‌اثر بیش‌تری به‌دست آورد. او این گازها را کریپتون ( پنهان )، نئون (جدید) و گزنون (بیگانه) نامید.
در سال 1900 گاز رادون که از واپاشی رادیم پرتوزا آزاد شده بود آخرین گاز بی‌اثری بود که کشف شد. اگرچه رامسی این گاز را کشف نکرد ولی او بسیاری از خواص فیزیکی و شیمیایی آن را مشخص کرد. او همچنین به مطالعه‌ی هلیم ادامه داد و نشان داد که این گاز از محصولات واپاشی پرتوزاست. در سال 1904، رامسی جایزه‌ی نوبل شیمی را به‌دست آورد.[/align:a2b5907009]