پرواز را بیاموز...

[شازده کوچولو]

وقتی رفتن را آموختی دویدن را بیاموز و دویدن را که آموختی پرواز را.
راه رفتن را بیاموز زیرا راه هایی را که میروی جزیی از تو میشود وسرزمین هایی که می پیمایی بر مساحت روح تو می افزاید.دویدن را بیاموز زیرا هر چیزی را که بخواهی دور وهر چه قدر زود باشی دیر است.
وپرواز را یاد بگیر نه برای اینکه از زمین جدا باشی برای آنکه به اندازه فاصله زمین تا آسمان گسترده شوی.
من راه رفتن را از یک سنگ آموختم دویدن را از یک کرم خاکی وپرواز را از یک درخت!
بادها از رفتن به من چیزی نگفتند زیرا انقدر در حرکت بودند که رفتن را نمی شناختند.پلنگان دویدن را یادم ندادند زیرا آنقدر دویده بودند که آنرا از یاد برده بودند.پرندگان نیز پرواز را به من یاد ندادند زیرا چنان در پرواز غرق بودند که آنرا فراموش کرده بودند.
اما سنگی که درد سکون را کشیده بود رفتن را میشناخت . کرمی که در اشتیاق دویدن سوخته بود دویدن را می فهمید و درختی که پاهایش در گل بود از پرواز بسیار میدانست.
آنها از حسرت به درد رسیده بودند از درد به اشتیاق و از اشتیاق به معرفت...
راه رفتن را بیاموز زیرا هر روز باید از خودت تا خدا گام برداری دویدن را بیاموز زیرا چه بهتر که از خودت تا خدا را بدوی
و پرواز را بیاموز زیرا باید روزی از خودت تا خدا پر بزنی...