تو یه تاپیک دیگه بحث ایران موندن یا رفتن بود، ولی خب بستنش! راستش من خیلی با خودم کلنجار رفتم سر مطلب زیر ولی آخرش حیفم اومد اگه نگم
دوستان واقعا دقت کنین؛ ما داریم میگیم ایران نمیمونیم چون مثلا بهمون کم بها میدن، یا مثل خارج بهمون احترام نمیذارن؛
حالا اگه به شما بگن اگه برگردی ایران برای خدمت به میهنت، احتمال زیاد کشته میشی، چیکار میکنین؟! ... این یه طرف قضیه ست...
ما الان میگیم مثلا المپیاد مدال بگیرم میرم خارج( میگه دیگه سطح کشور از من پایین تره)؛ حالا اگه بین دانشجویان خلبانی دنیا دانشجوی اول بشی، وتو 25 سالگی ""استاد خلبان جنگنده"" باشی چی؟؟! ( دوستانی که اهلشند میدونند استاد خلبانی دیگه یعنی الاعوذبالله خدا ؛ ضمن اینکه فرق بین ارزش و تخصص خلبانی و رشته های دیگه، و فرق بین جنگنده و معمولی بر همه مبرهنه!) ...اینم یه طرفشه خب...
ماجرا، ماجرای جوون ترین استاد خلبان نیروی هواییه ارتشه(اونم نه جمهوری اسلامی، زمان شاه)؛ شهید بابایی که فیلمش رو دیدین شاگرد ایشون بوده؛ سال 47 برای تکمیل دوره ی خلبانی به آمریکا رفت و بین 400 دانشجوی نمونه ی خلبانی جنگی از کشور های مختلف، رتبه ی اول رو کسب کرد و دانشجوی نمونه شد؛ ولی برگشت...
حالا شما دوربین رو یه لحظه نگه دار بیا اینطرف؛ سال 59، آغاز جنگ تحمیلی؛
زمانی همه ی دنیا برات له له میزنن که بری اونجا؛ زمانی که اگه بمونی معلومه بالاخره کشته میشی؛ زمانی که ایران همه چی خرابه و خارج همه چی آباده؛ زمانی که موندن تو ایران و پرواز عملیاتی انجام دادن روی پدافند عراق، مثل بازی با دم عذراییله ! دیگه خودت مفصل بخوان از این مجمل...
ولی اون موند...
به شخصه وقتی این ادما رو میبینم دیگه خجالت میکشم بگم من مدال المپیاد دارم دیگه ایران ارزش موندن نداره...در مورد خودم عرض میکنم: من حق خارج ماندن رو ندارم؛
اگرم برم فقط برا این میرم که با درسی که میخونم، وقتی برگشتم سطح علمی کشور رو یه کوچولو بالا ببرم...
ببخشین اگه طولانی شد...تو دلم گیر کرده بود...!
دوستان واقعا دقت کنین؛ ما داریم میگیم ایران نمیمونیم چون مثلا بهمون کم بها میدن، یا مثل خارج بهمون احترام نمیذارن؛
حالا اگه به شما بگن اگه برگردی ایران برای خدمت به میهنت، احتمال زیاد کشته میشی، چیکار میکنین؟! ... این یه طرف قضیه ست...
ما الان میگیم مثلا المپیاد مدال بگیرم میرم خارج( میگه دیگه سطح کشور از من پایین تره)؛ حالا اگه بین دانشجویان خلبانی دنیا دانشجوی اول بشی، وتو 25 سالگی ""استاد خلبان جنگنده"" باشی چی؟؟! ( دوستانی که اهلشند میدونند استاد خلبانی دیگه یعنی الاعوذبالله خدا ؛ ضمن اینکه فرق بین ارزش و تخصص خلبانی و رشته های دیگه، و فرق بین جنگنده و معمولی بر همه مبرهنه!) ...اینم یه طرفشه خب...
ماجرا، ماجرای جوون ترین استاد خلبان نیروی هواییه ارتشه(اونم نه جمهوری اسلامی، زمان شاه)؛ شهید بابایی که فیلمش رو دیدین شاگرد ایشون بوده؛ سال 47 برای تکمیل دوره ی خلبانی به آمریکا رفت و بین 400 دانشجوی نمونه ی خلبانی جنگی از کشور های مختلف، رتبه ی اول رو کسب کرد و دانشجوی نمونه شد؛ ولی برگشت...
حالا شما دوربین رو یه لحظه نگه دار بیا اینطرف؛ سال 59، آغاز جنگ تحمیلی؛
زمانی همه ی دنیا برات له له میزنن که بری اونجا؛ زمانی که اگه بمونی معلومه بالاخره کشته میشی؛ زمانی که ایران همه چی خرابه و خارج همه چی آباده؛ زمانی که موندن تو ایران و پرواز عملیاتی انجام دادن روی پدافند عراق، مثل بازی با دم عذراییله ! دیگه خودت مفصل بخوان از این مجمل...
ولی اون موند...
به شخصه وقتی این ادما رو میبینم دیگه خجالت میکشم بگم من مدال المپیاد دارم دیگه ایران ارزش موندن نداره...در مورد خودم عرض میکنم: من حق خارج ماندن رو ندارم؛
اگرم برم فقط برا این میرم که با درسی که میخونم، وقتی برگشتم سطح علمی کشور رو یه کوچولو بالا ببرم...
ببخشین اگه طولانی شد...تو دلم گیر کرده بود...!
آخرین ویرایش توسط مدیر
