- ارسال ها
- 2,157
- لایک ها
- 3,082
- امتیاز
- 113
آیا در کرات دیگر حیات وجود دارد؟ این سوالی است که سالها ذهن دانشمندان را به خود
مشغول داشته است و دانشمندان زیادی در تلاش اند که پاسخی برای آن بیابند. اما برای
پاسخ به این پرسش باید ابتدا معنی حیات را بدانیم.
از نظر ما انسانها حیات
به معنی وجود شرایط حاکم بر زمین (که همانا وجود آب و اکسیژن ) است. اما این پندار
قدیمی که گویا زندگی تنها تحت شرایطی شبیه به شرایط حاکم بر کره زمین می تواند وجود
آید نادرست و غیر علمی است. واقعیت آن است که حتی بر روی کره زمین هم موجوداتی
زندگی می کنند که نیازی به اکسیژن ندارند. این نوع موجودات را باکتری های غیر هوازی
می نامند. مقدار معینی اکسیژن برای این باکتری ها حکم زهر را دارد و کشنده است. یا
به عنوان مثال کاملا" منطقی به نظر می رسد که اگر تصور کنیم که آب شدیدا"
رادیواکتیو سترون و عاری از هر گونه زندگی است. اما حقیقت آن است که انواعی از
باکتری ها قادرند خود را با این آب مرگبار که در اطراف هسته راکتورهای اتمی جاری
است وفق داده و سازگار با آن به زندگی ادامه دهند.
آزمایشی که دکتر زیگل
دانشمند آلمانی انجام داده همناک و شگفت آور است. دکتر زیگل در آزمایشگاه خود
شرایطی کاملا" شبیه به شرایط موجود در جو سیاره مشتری ایجاد نمود و در این محیط مرگ
آور که هیچ گونه شباهتی با محیط های مناسب برای ایجاد و رشد و زندگی بنابه تعریف
رایج و مرسوم آن ندارد انواعی از باکتری ها و قارچها پرورش داد و عجیب آنکه آمونیاک
و متان و هیدروژن این باکتری ها و قارچها را نابود نکرد . آزمایشهای پروفسور هینتون
و دکتر بلوم از دانشگاه بریستول انگلستان نیز به نتایج حیرت انگیز مشابهی منجر
گردید. این دو دانشمند لارو نوعی پشه را ساعتها در دمایی حدود یکصد درجه سانتیگراد
حرارت داده و سپس آنها را بلافاصله در هلیوم مایع که برودتی معادل برودت خلاء
کیهانی دارد غوطه ور ساختند. دانشمندان آنگاه لارو پشه ها را در معرض اشعه پر انرژی
قرار داده و در آخر دوباره آنها را به محیط عادی زندگی خود برگرداندند. آنچه غیر
ممکن به نظر می رسید عملی شد. لاروها روال عادی و بیولوژیک زندگی خود را از سر
گرفتند و پس از مدتی پشه های سالمی از این لاروها بیرون آمدند. ما باکتری هایی را
می شناسیم که در دهانه آتشفشان و در مجاورت گدازه ها زندگی می کنند و باکتری های
دیگری را سراغ داریم که از سنگ تغذیه می کنند و نیز انواعی را می شناسیم که آهن
تولید می نمایند. انبوه سوالات بدون پاسخ بی وقفه در حال افزایش
است.
آزمایشهای فراوانی در مراکز مختلف علمی در حال انجام است که روز به روز
بر ادله و براهینی که نشان می دهد زندگی به هیچ وجه به شرایط حاکم بر سیاره ما
وابسته نیست افزوده می گردد. ما قوانین و شرایط زندگی بر روی کره زمین را طی قرنهای
متمادی بنیان و لازمه حیات پنداشته و کره زمین را مرکز خلقت و زندگی به حساب آورده
ایم. باور عمیق به این پندار دورنمای شناخت بشر را کدر و معوج ساخته است. اعتقاد به
این فرضیه افق دید کاشفین و پژوهشگران را محدود ساخته و آنها را وادار کرده است تا
کائنات لایتناهی را با معیارها و سیستم فکری ویژه ما انسانها مورد بررسی قرار دهند.
از سوی دیگر نحوه تفکر ما به سایر جانداران بدان معنی است که قبول کنیم موجودات
هوشمند ساکن بر روی یک سیاره دیگر نیز به نوبه خود حق دارند شرایط زندگی خود را
تنها معیار و محور حیات بدانند. به عنوان مثال اگر موجوداتی در برودتی معادل 150 تا
200 درجه زیر صفر زندگی می کنند حق دارند که این برودت مرگبار را پیش شرط و لازمه
حیات بر روی سایر سیارات بدانند.
عده ای از دانشمندان عقیده دارند که
موجودات زنده روی زمین از سیاره دیگری به زمین آمده اند . به عقیده برخی از آنها طی
میلیاردها سال پیش شهابسنگی که حاوی موجودات تک سلولی بود با سطح زمین برخورد کرد و
این موجودات تک سلولی از آن پس زمین را به عنوان خانه خود انتخاب کردند. این سلولها
درآغاز اقیانوسهای نخستین را محیط امنی در برابر پرتوهای شدید خورشیدی برای خود
یافتند. به این ترتیب زمین تبدیل به سیاره حیات شد. بعدها از این موجودات تک سلولی
حیات چند سلولی تکوین یافت و در حدود 500 میلیون سال پیش حیات بر سطح خشکی های زمین
نیز گسترش یافت زیرا که در این بین یک لایه هوا یعنی لایه اوزون در جو زمین به وجود
آمده بود که موجودات خشکی زی را در برابر پرتوهای خطرناک خورشید محافظت می
کرد.
در سال 1996 دانشمندان شهابسنگی را کشف کردند که متعلق به سیاره مریخ
بود و حدود 15 میلیون سا ل از عمر آن می گذشت. دانشمندان در این شهابسنگ کپسولهای
میکروسکوپی ای پیدا کردند که شبیه به باقیمانده نوعی باکتری بود و به وضوح نشانگر
وجود حیات در خارج از کره زمین است. خبر این کشف بزرگ در آن سا ل جهان علم را تکان
داد.
اختر شناسان همه روزه در تلاش اند تا سیارات دیگری را در ورای منظومه
شمسی کشف کنند و تا به امروز موفق شده اند تعداد زیادی سیاره را در منظومه های دیگر
کشف کنند که این سیارات اندازه ای به مراتب بزرگتر از مشتری داشته اند. شاید در یکی
از این منظومه ها سیاره ای مانند زمین وجود داشته باشد و شاید در این سیارات
موجودات هوشمندی مانند ما انسانها در حال زندگی کردنند باشند. در کل ما از این گفته
ها نتیجه می گیریم که حیات نمی تواند تنها تحت شرایط حاکم بر زمین شکل بگیرد. پس ما
باید دور این گفته قدیمی را خط بکشیم و کیهان را از دید جدید دیگری کاوش
کنیم.
منبع
30lords.com
مشغول داشته است و دانشمندان زیادی در تلاش اند که پاسخی برای آن بیابند. اما برای
پاسخ به این پرسش باید ابتدا معنی حیات را بدانیم.
از نظر ما انسانها حیات
به معنی وجود شرایط حاکم بر زمین (که همانا وجود آب و اکسیژن ) است. اما این پندار
قدیمی که گویا زندگی تنها تحت شرایطی شبیه به شرایط حاکم بر کره زمین می تواند وجود
آید نادرست و غیر علمی است. واقعیت آن است که حتی بر روی کره زمین هم موجوداتی
زندگی می کنند که نیازی به اکسیژن ندارند. این نوع موجودات را باکتری های غیر هوازی
می نامند. مقدار معینی اکسیژن برای این باکتری ها حکم زهر را دارد و کشنده است. یا
به عنوان مثال کاملا" منطقی به نظر می رسد که اگر تصور کنیم که آب شدیدا"
رادیواکتیو سترون و عاری از هر گونه زندگی است. اما حقیقت آن است که انواعی از
باکتری ها قادرند خود را با این آب مرگبار که در اطراف هسته راکتورهای اتمی جاری
است وفق داده و سازگار با آن به زندگی ادامه دهند.
آزمایشی که دکتر زیگل
دانشمند آلمانی انجام داده همناک و شگفت آور است. دکتر زیگل در آزمایشگاه خود
شرایطی کاملا" شبیه به شرایط موجود در جو سیاره مشتری ایجاد نمود و در این محیط مرگ
آور که هیچ گونه شباهتی با محیط های مناسب برای ایجاد و رشد و زندگی بنابه تعریف
رایج و مرسوم آن ندارد انواعی از باکتری ها و قارچها پرورش داد و عجیب آنکه آمونیاک
و متان و هیدروژن این باکتری ها و قارچها را نابود نکرد . آزمایشهای پروفسور هینتون
و دکتر بلوم از دانشگاه بریستول انگلستان نیز به نتایج حیرت انگیز مشابهی منجر
گردید. این دو دانشمند لارو نوعی پشه را ساعتها در دمایی حدود یکصد درجه سانتیگراد
حرارت داده و سپس آنها را بلافاصله در هلیوم مایع که برودتی معادل برودت خلاء
کیهانی دارد غوطه ور ساختند. دانشمندان آنگاه لارو پشه ها را در معرض اشعه پر انرژی
قرار داده و در آخر دوباره آنها را به محیط عادی زندگی خود برگرداندند. آنچه غیر
ممکن به نظر می رسید عملی شد. لاروها روال عادی و بیولوژیک زندگی خود را از سر
گرفتند و پس از مدتی پشه های سالمی از این لاروها بیرون آمدند. ما باکتری هایی را
می شناسیم که در دهانه آتشفشان و در مجاورت گدازه ها زندگی می کنند و باکتری های
دیگری را سراغ داریم که از سنگ تغذیه می کنند و نیز انواعی را می شناسیم که آهن
تولید می نمایند. انبوه سوالات بدون پاسخ بی وقفه در حال افزایش
است.
آزمایشهای فراوانی در مراکز مختلف علمی در حال انجام است که روز به روز
بر ادله و براهینی که نشان می دهد زندگی به هیچ وجه به شرایط حاکم بر سیاره ما
وابسته نیست افزوده می گردد. ما قوانین و شرایط زندگی بر روی کره زمین را طی قرنهای
متمادی بنیان و لازمه حیات پنداشته و کره زمین را مرکز خلقت و زندگی به حساب آورده
ایم. باور عمیق به این پندار دورنمای شناخت بشر را کدر و معوج ساخته است. اعتقاد به
این فرضیه افق دید کاشفین و پژوهشگران را محدود ساخته و آنها را وادار کرده است تا
کائنات لایتناهی را با معیارها و سیستم فکری ویژه ما انسانها مورد بررسی قرار دهند.
از سوی دیگر نحوه تفکر ما به سایر جانداران بدان معنی است که قبول کنیم موجودات
هوشمند ساکن بر روی یک سیاره دیگر نیز به نوبه خود حق دارند شرایط زندگی خود را
تنها معیار و محور حیات بدانند. به عنوان مثال اگر موجوداتی در برودتی معادل 150 تا
200 درجه زیر صفر زندگی می کنند حق دارند که این برودت مرگبار را پیش شرط و لازمه
حیات بر روی سایر سیارات بدانند.
عده ای از دانشمندان عقیده دارند که
موجودات زنده روی زمین از سیاره دیگری به زمین آمده اند . به عقیده برخی از آنها طی
میلیاردها سال پیش شهابسنگی که حاوی موجودات تک سلولی بود با سطح زمین برخورد کرد و
این موجودات تک سلولی از آن پس زمین را به عنوان خانه خود انتخاب کردند. این سلولها
درآغاز اقیانوسهای نخستین را محیط امنی در برابر پرتوهای شدید خورشیدی برای خود
یافتند. به این ترتیب زمین تبدیل به سیاره حیات شد. بعدها از این موجودات تک سلولی
حیات چند سلولی تکوین یافت و در حدود 500 میلیون سال پیش حیات بر سطح خشکی های زمین
نیز گسترش یافت زیرا که در این بین یک لایه هوا یعنی لایه اوزون در جو زمین به وجود
آمده بود که موجودات خشکی زی را در برابر پرتوهای خطرناک خورشید محافظت می
کرد.
در سال 1996 دانشمندان شهابسنگی را کشف کردند که متعلق به سیاره مریخ
بود و حدود 15 میلیون سا ل از عمر آن می گذشت. دانشمندان در این شهابسنگ کپسولهای
میکروسکوپی ای پیدا کردند که شبیه به باقیمانده نوعی باکتری بود و به وضوح نشانگر
وجود حیات در خارج از کره زمین است. خبر این کشف بزرگ در آن سا ل جهان علم را تکان
داد.
اختر شناسان همه روزه در تلاش اند تا سیارات دیگری را در ورای منظومه
شمسی کشف کنند و تا به امروز موفق شده اند تعداد زیادی سیاره را در منظومه های دیگر
کشف کنند که این سیارات اندازه ای به مراتب بزرگتر از مشتری داشته اند. شاید در یکی
از این منظومه ها سیاره ای مانند زمین وجود داشته باشد و شاید در این سیارات
موجودات هوشمندی مانند ما انسانها در حال زندگی کردنند باشند. در کل ما از این گفته
ها نتیجه می گیریم که حیات نمی تواند تنها تحت شرایط حاکم بر زمین شکل بگیرد. پس ما
باید دور این گفته قدیمی را خط بکشیم و کیهان را از دید جدید دیگری کاوش
کنیم.
منبع
30lords.com
