دلنوشته ها
پاسخ : دلنوشته ها
ای کاش میشد
آینده در هاله ای از ابر پنهان نبود
ای کاش میشد
آرزو ها با حقیقت پیوستن آنی زیباتر میشد
ای کاش میشد
برای مشکلاتم چاره هایی داشتم
ای کاش میشد
یک زندگی بدون ای کاش داشته باشم
این شعر نیسا(میدونم معلومه)
فقط خواستم انتقادات از اینکه این چیه دیگه سرازیر نشه
همینجوری اگه خواسین نقدش کنین
ای کاش میشد
آینده در هاله ای از ابر پنهان نبود
ای کاش میشد
آرزو ها با حقیقت پیوستن آنی زیباتر میشد
ای کاش میشد
برای مشکلاتم چاره هایی داشتم
ای کاش میشد
یک زندگی بدون ای کاش داشته باشم
این شعر نیسا(میدونم معلومه)
فقط خواستم انتقادات از اینکه این چیه دیگه سرازیر نشه
همینجوری اگه خواسین نقدش کنین
پاسخ : دلنوشته ها
آنچنان غرق در تو ام که نوشته های کتاب را کلمات تو میبینم !
نمیدانم مصححی که برگه ام را در نهایی تصحیح میکند ، کلماتی که نوشتم را متوجه میشود؟
آخر همه اش وصف توست. آن چیزی که در ذهنم از تو نقش بسته است....
فردا نمیدانم سر نهایی از ایهامی که در ذهنم ساختی بنویسم یا حسن تعلیلی که در نوشته هایت برایم در جواب سخنان قبلت می آوری؟
از کنایه هایی که به من میزنی یا از احساسی که مجازاً به معنی خوشحالیست؟
از واج آرایی ای که در کلمات عجیبت استفاده میکنی یا از جناس تام و نا تمامش؟
از آهنگی که سخنانت دارند و در ادبیات از آن به عنوان سجع تعبیر میکنیم یا از مفهومی که در پس این کلمات نشسته اند؟
مانده ام که شعر حفظی را چطور حفظ کنم در حالی که تمام حفظیاتم از توست. میخواهم تو را برای خود حفظ کنم....
آه... میگویند این ها نان و آب نمیشوند... بروم درس بخوانم .....
آنچنان غرق در تو ام که نوشته های کتاب را کلمات تو میبینم !
نمیدانم مصححی که برگه ام را در نهایی تصحیح میکند ، کلماتی که نوشتم را متوجه میشود؟
آخر همه اش وصف توست. آن چیزی که در ذهنم از تو نقش بسته است....
فردا نمیدانم سر نهایی از ایهامی که در ذهنم ساختی بنویسم یا حسن تعلیلی که در نوشته هایت برایم در جواب سخنان قبلت می آوری؟
از کنایه هایی که به من میزنی یا از احساسی که مجازاً به معنی خوشحالیست؟
از واج آرایی ای که در کلمات عجیبت استفاده میکنی یا از جناس تام و نا تمامش؟
از آهنگی که سخنانت دارند و در ادبیات از آن به عنوان سجع تعبیر میکنیم یا از مفهومی که در پس این کلمات نشسته اند؟
مانده ام که شعر حفظی را چطور حفظ کنم در حالی که تمام حفظیاتم از توست. میخواهم تو را برای خود حفظ کنم....
آه... میگویند این ها نان و آب نمیشوند... بروم درس بخوانم .....
پاسخ : دلنوشته ها
سلام به همه.
این اولین شعریه که گفتم.(مصراع اول تضمین داره!)
((به نام خداوند جان و خرد)) @ که انسان به سیر سعادت برد
خرد گوهر ذات و اندیشه است @ دل بی خرد تیشه بر ریشه است
متاعی گران تر ز افکار نیست @ که بهره بَرِ عقل بیکار نیست
سخن بی خرد را نباید بگفت @ که گوینده را تحفه ای همچو خفت
خرد در سخن لازم است و ضرور @ سخن بی خرد آتش اندر تنور
سلام به همه.
این اولین شعریه که گفتم.(مصراع اول تضمین داره!)
((به نام خداوند جان و خرد)) @ که انسان به سیر سعادت برد
خرد گوهر ذات و اندیشه است @ دل بی خرد تیشه بر ریشه است
متاعی گران تر ز افکار نیست @ که بهره بَرِ عقل بیکار نیست
سخن بی خرد را نباید بگفت @ که گوینده را تحفه ای همچو خفت
خرد در سخن لازم است و ضرور @ سخن بی خرد آتش اندر تنور
- ارسال ها
- 117
- لایک ها
- 163
- امتیاز
- 0
پاسخ : دلنوشته ها
دیروز داشتم برای امتحان ادبیات، اسرار التوحید می خواندم. دیدم نویسنده در مقامات آن شیخ وارسته، شیخ ابوسعید ابوالخیر، چیزهایی بس گرانبار نوشته.
با خودم گفتم ما هم در اطرافمان کم آدم بزرگ نداریم. دست به کار شدم و حاصل این شد:
آورده اند که روزی فنقل* ما در کاشانه ی خویش بر زمین نشسته بود و کتابهایی چند رنگ می کرد. شخصی بر او وارد آمد و عرض کرد: "برایم دعا فرمایید که در مصاحبات آتی مرا مدالی طلا آید"
فنقل فرمود: "دعا می کنیم خداوند تو را مدادی طلا عطا فرماید و هر که خواهد به دبستان رفتن، مقبول افتد..."
آن شخص بس تحول یافت و نعره ها زد و برفت
و هرگز ندانست که فنقل (جل ا... مقامه) تفاوتی میان مدال و مداد نمی دانست و اصولا مدالی طلایی نمی شناخت....
* فنقل یکی از بچه های فامیله که در زمان این رویداد 5 سال داشت...
با خودم گفتم ما هم در اطرافمان کم آدم بزرگ نداریم. دست به کار شدم و حاصل این شد:
آورده اند که روزی فنقل* ما در کاشانه ی خویش بر زمین نشسته بود و کتابهایی چند رنگ می کرد. شخصی بر او وارد آمد و عرض کرد: "برایم دعا فرمایید که در مصاحبات آتی مرا مدالی طلا آید"
فنقل فرمود: "دعا می کنیم خداوند تو را مدادی طلا عطا فرماید و هر که خواهد به دبستان رفتن، مقبول افتد..."
آن شخص بس تحول یافت و نعره ها زد و برفت
و هرگز ندانست که فنقل (جل ا... مقامه) تفاوتی میان مدال و مداد نمی دانست و اصولا مدالی طلایی نمی شناخت....
* فنقل یکی از بچه های فامیله که در زمان این رویداد 5 سال داشت...
پاسخ : دلنوشته ها
با تمام وجود صدایت میکنم
اما تو هر لحظه نسبت به من
بی تفاوت تر میشوی
دلیلش را نمیدانم
یاد دوران کودکی می افتم
یاد روزهایی که تنها دغدغه ام
این بود که نکند دیگر با من همبازی نباشی
اکنون دوباره در کوچه های تنهایی دلم
فریاد میزنم
که تو ای عشق
تجسم حقیقت
به ناله ی من گوش کن
و من را همیشه
در گنجینه ی پر مهرت
جای بده
با تمام وجود صدایت میکنم
اما تو هر لحظه نسبت به من
بی تفاوت تر میشوی
دلیلش را نمیدانم
یاد دوران کودکی می افتم
یاد روزهایی که تنها دغدغه ام
این بود که نکند دیگر با من همبازی نباشی
اکنون دوباره در کوچه های تنهایی دلم
فریاد میزنم
که تو ای عشق
تجسم حقیقت
به ناله ی من گوش کن
و من را همیشه
در گنجینه ی پر مهرت
جای بده
پاسخ : دلنوشته ها
فکر میکردم احتمال اینکه من را دوست داشته باشی کم نباشد...
اما دیروز فضای نمونه قلبت را دیدم..... حالات بسیاری بود که احتمال من برابر فرض محال میشود...
نه با استقرا و نه با استنتاج نتوانستم اثبات کنم که برایت اپسیلونی ارزش دارم...
از برهان خلف کمک گرفتم... اما به جای اینکه فرض خلف را باطل کنم ، آن را ثابت کردم... !
حتی اصل لانه کبوتری که حلال همه مشکلات است نیز با تمام قدرتش در ریاضیات نتوانست ثابت کند که یک گوشه کوچکی از قلبت متعلق به من است....
فکر میکردم رابطه ما یک کلاس هم ارزی است... اما هیچ کدام از سه شرط را دارا نیست...
نه من خودم را دوست دارم ، نه تو مرا ، و نه کس دیگری که تو آن را دوست داری مرا دوست دارد...
در این فضا من با دیگران هم شانس نیستم... یعنی اصلاً شانسی ندارم....
یک علامتی بالای سرم است که نمیدانم چیست ! میگویند علامت پیرین است. یعنی هر چیزی به جز من !
میگویند تو این علامت را بالای سرم گذاشتی....
دمورگان میگوید پرین اشتراک منو تو ، برابر مجموعه مرجع میشود ! آخر میگوید تو با من هیچ اشتراکی نداری !
اما من درک نمیکنم ! آخر تو تماماً در وجود منی ! مگر چنین چیزی ممکن است؟
کم کم از حالت پیوسته خود گسسته میشوم .... گویا وقت رفتن است....
کاش میشد قبل از رفتن ، یک بار با تو تشکیل یک زوج مرتب بدهم...
پی نوشت : احتمالاً قبل هر امتحان ، یه دلنوشته با موضوعات همون درس بذارم...
فردا هم جبر داریم ! اگه دوستانی که ریاضی نیستن خیلی متوجه نشدن شرمنده !
فکر میکردم احتمال اینکه من را دوست داشته باشی کم نباشد...
اما دیروز فضای نمونه قلبت را دیدم..... حالات بسیاری بود که احتمال من برابر فرض محال میشود...
نه با استقرا و نه با استنتاج نتوانستم اثبات کنم که برایت اپسیلونی ارزش دارم...
از برهان خلف کمک گرفتم... اما به جای اینکه فرض خلف را باطل کنم ، آن را ثابت کردم... !
حتی اصل لانه کبوتری که حلال همه مشکلات است نیز با تمام قدرتش در ریاضیات نتوانست ثابت کند که یک گوشه کوچکی از قلبت متعلق به من است....
فکر میکردم رابطه ما یک کلاس هم ارزی است... اما هیچ کدام از سه شرط را دارا نیست...
نه من خودم را دوست دارم ، نه تو مرا ، و نه کس دیگری که تو آن را دوست داری مرا دوست دارد...
در این فضا من با دیگران هم شانس نیستم... یعنی اصلاً شانسی ندارم....
یک علامتی بالای سرم است که نمیدانم چیست ! میگویند علامت پیرین است. یعنی هر چیزی به جز من !
میگویند تو این علامت را بالای سرم گذاشتی....
دمورگان میگوید پرین اشتراک منو تو ، برابر مجموعه مرجع میشود ! آخر میگوید تو با من هیچ اشتراکی نداری !
اما من درک نمیکنم ! آخر تو تماماً در وجود منی ! مگر چنین چیزی ممکن است؟
کم کم از حالت پیوسته خود گسسته میشوم .... گویا وقت رفتن است....
کاش میشد قبل از رفتن ، یک بار با تو تشکیل یک زوج مرتب بدهم...
پی نوشت : احتمالاً قبل هر امتحان ، یه دلنوشته با موضوعات همون درس بذارم...
فردا هم جبر داریم ! اگه دوستانی که ریاضی نیستن خیلی متوجه نشدن شرمنده !
