شعر برای کم آبی

درنایی مهاجر با زمستان آمد برای سرسبزی بوستان
سرسبزی اصفهان یادش بود ، اصفهان همیشه دوست و همراهش بود
تا دید خشکی زاینده رود را همین زود فرود آمد بر زمین
گفت آیا نقش جهانی ؟آیا تو اصفهانی؟
اصفهان بی روح و بی رنگ، بود بر مقداری آب لنگ
گفت : من نقش جهانم آری من اصفهانم
گویمت ای درنا جانم از کم آبی و از مردمانم
خجل گشته ام ز مرگ زشت آبزیانم
ز اسراف بی رویه ی آب مردمانم
سر سبزی و زیبایی ز رویم رخت بست
گنجشک ، بقچه ی لانه اش ز شهرم بر بست
کم آبی چیره گشت بر قلبم
رنگ رخ پرید ز صورت شهروندم
اگر می کردند در آب صرفه جویی
این گونه نمی رفت هر که سویی
با سشت و شو با اندکی آب
می کردند نگهداری از گوهری ناب
دیدم در همین سال
پیرمردی را کهنسال
خسته نشسته کنار خشکه رودم
چیزی گفت که من ستودم
گفت : یاد دارم روزگاری
مادر بزرگ مهربانی
می کرد سیراب با آب برنج
گل گلدون و پرنده ها وفنج
پا به پای پدر بزرگ خویش
می آمدیم ای جا روزگاری پیش
می گرفتیم ماهی های رنگارنگ
کپور و قزل آلا و گاهی قلوه سنگ
اکنون نیست خبری از آن ها
از قلب اصفهان از آب ها​