{ماه + هفته + سال}=مراعات النظیر
ماهم=ماه من، اما ماه که برای کسی نیست. دقت کنید که ماه در معنی خودش بکار نرفته. معنی مصراع اول اینه : معشوق من هفته ایست که رفته ولی انگار سالیست. پس ماه در اینجا مجازا یعنی معشوق
پس شاعر در این جا داشته ما رو گول میزده! چرا؟ چون توی شعر ماه و هفته و سال رو ایجاد کرده که با هم تناسب دارن. و ما شک میکنیم که آیا ماه عین هفته و ساله یا معشوق؟ پس در این جا از آرایه ایهام تناسب استفاده شده.
چه دانی=نمیدانی، پس اینجا هم آرایه استفهام انکاری داریم.
دانی ، حالی ، سالی => جناس ناقص اختلافی
اصل شعر اینه :
شو همره بلبل بلب هر مهوش
شکر بترازوی وزارت برکش
(شما جابجا نوشتی)
که آرایه مقلوب کامل داره چون هر مصراع رو میشه از هر دو سمتش بخونیم. فکر کنم این تنها شعری باشه که مقلوب کامل داشته باشه!
اصل شعر اینه :
شو همره بلبل بلب هر مهوش
شکر بترازوی وزارت برکش
(شما جابجا نوشتی)
که آرایه مقلوب کامل داره چون هر مصراع رو میشه از هر دو سمتش بخونیم. فکر کنم این تنها شعری باشه که مقلوب کامل داشته باشه!