- ارسال ها
- 2,708
- لایک ها
- 3,152
- امتیاز
- 0
پاسخ : مغز افراد دین دار در برابر افسردگی مقاوم تر است!
حرفتون درسته اما من عاشق مادرمم عاشق پدرمم و... ایا این افرادی که خودشون مثل من هستن تونستن بعد از شکست هایی که خوردم منو اروم کنن؟؟ اروم ظاهری اره ولی دلم رو چقدر میتونن کامل اروم کنن؟؟ تونستن وقتی هیچ امیدی به یه اتفاق نداشتم اونکارو برام انجام بدن؟!
بچه هایی که از عید تا اردیبهشت سره کلاس المپیاد با من بودن دیدن که وضعم چقدر بد بود. به قبول نشدن فکر میکردم گریه میکردم. حتی سوالاتی که در حد کتاب وزارتی هم بود رو بعضا" نمیتونستم حل کنم. داغون بودم کلا!!! جوری بودم که فکر میکردم اگر مرحله 2 قبول نشم دیوونه میشم و... :4: اما هفته ی قبل از ازمون توکل کردم. به خدا گفتم خودت کمکم کن و کاری کن صلاحمو بپذیرم. (از بچگی مادرم بهم یاد داد هیچوقت از خدا نخواه مدرسه تیزهوشان قبول شم. نخواه فلان چیزو داشته باشم. نخواه المپ قبول شم. نخواه دانشگاه تهران قبول شم. بلکه بخواه هرچیزی برام مصلحته رخ بده. برام کلی مثال میزد ادمهای دیپلمی رو که چقدر خوشبخت بودن و متخصص هایی که زندگیشون داغون بود. منم عادت کردم از خدا نخوام فلان اتفاق بشه. بلکه بگم خدایا من دلم میخواد داروساز بشم. اگر برام مصلحته منو به ارزوم برسون وگرنه کاری کن مصلحتمو بپذیرم )حالا چه میخواد قبول شدن باشه چه نشدن. اون شب رو یادم نمیره. خیلی اروم شدم. و روز مرحله 2 به جرات میتونم بگم کم استرس ترین امتحان بعد از عیدم رو دادم! سره امتحان های کلاسی از استرس دست و پام میلرزید اما سره م2 اصلا ذره ای استرس نداشتم. قبل امتحان یکی از همکلاسیام اومد صدام کرد گفت ارومی؟! گفتم اره چطور مگه؟! گفت اخه تعجب کردم که ارومی.:4:
این ارامش رو یه نیرویی فراتر از انسان به ادم میده. یه نیرویی که میتونه هرکاری کنه. مادر و پدر و خواهر و برادر و همسر و خود ادم نمیتونه! حالا هرچی هم عاشقشون باشی!
نمیدونم چند نفر باهام موافقن. این نظر شخصی من بود!
حرفتون درسته اما من عاشق مادرمم عاشق پدرمم و... ایا این افرادی که خودشون مثل من هستن تونستن بعد از شکست هایی که خوردم منو اروم کنن؟؟ اروم ظاهری اره ولی دلم رو چقدر میتونن کامل اروم کنن؟؟ تونستن وقتی هیچ امیدی به یه اتفاق نداشتم اونکارو برام انجام بدن؟!
بچه هایی که از عید تا اردیبهشت سره کلاس المپیاد با من بودن دیدن که وضعم چقدر بد بود. به قبول نشدن فکر میکردم گریه میکردم. حتی سوالاتی که در حد کتاب وزارتی هم بود رو بعضا" نمیتونستم حل کنم. داغون بودم کلا!!! جوری بودم که فکر میکردم اگر مرحله 2 قبول نشم دیوونه میشم و... :4: اما هفته ی قبل از ازمون توکل کردم. به خدا گفتم خودت کمکم کن و کاری کن صلاحمو بپذیرم. (از بچگی مادرم بهم یاد داد هیچوقت از خدا نخواه مدرسه تیزهوشان قبول شم. نخواه فلان چیزو داشته باشم. نخواه المپ قبول شم. نخواه دانشگاه تهران قبول شم. بلکه بخواه هرچیزی برام مصلحته رخ بده. برام کلی مثال میزد ادمهای دیپلمی رو که چقدر خوشبخت بودن و متخصص هایی که زندگیشون داغون بود. منم عادت کردم از خدا نخوام فلان اتفاق بشه. بلکه بگم خدایا من دلم میخواد داروساز بشم. اگر برام مصلحته منو به ارزوم برسون وگرنه کاری کن مصلحتمو بپذیرم )حالا چه میخواد قبول شدن باشه چه نشدن. اون شب رو یادم نمیره. خیلی اروم شدم. و روز مرحله 2 به جرات میتونم بگم کم استرس ترین امتحان بعد از عیدم رو دادم! سره امتحان های کلاسی از استرس دست و پام میلرزید اما سره م2 اصلا ذره ای استرس نداشتم. قبل امتحان یکی از همکلاسیام اومد صدام کرد گفت ارومی؟! گفتم اره چطور مگه؟! گفت اخه تعجب کردم که ارومی.:4:
این ارامش رو یه نیرویی فراتر از انسان به ادم میده. یه نیرویی که میتونه هرکاری کنه. مادر و پدر و خواهر و برادر و همسر و خود ادم نمیتونه! حالا هرچی هم عاشقشون باشی!
نمیدونم چند نفر باهام موافقن. این نظر شخصی من بود!
