چی کار کنیم تا تو کنکور حرفی برا گفتن داشته باشیم؟
محمد آقا میگفت کسیکه همه چیشو از شیمی داره و بخاطر طلا ی شیمی کنکور نمیده بره پزشکی یا برق بخونه که حتی یک واحد شیمی هم ندارن نامردی بزرگیه!
منم باهاش هم نظرم .
آخه من که میخوام پزشکی بخونم چرا برم المپیاد شیمی بدم که تو دانشگاه یه ذره ام دستم رو نمیگیره(البته اگه طلا،نقره،برنز بشم چرا) و اگه نشم..................
میخوام یه واقعیتی رو به شما بگم ممکنه بعضی از دوستان مخالف من باشن بعضی دیگم موافق من(خب این طبیعیه) پس بسم الله:
میخوام کسیکه طلای جهانیه هر المپیادیو میگیره رو با کسی نفر اول کنکور میشه براتون مقایسه کنم :?: :
1) :arrow: از لحاظ رسانه ها(تلویزیون): کسیکه نفر اول تجربی یا ریاضی میشه رو چند بار تو تلویزیون نشون میدن؟(جدا از شبکه های استانی که تا یک ماه کارشون تعریفو تمجید از نفر اول کنکور تو استانشونه) حالا کسیکه طلای کشوری رو میاره بعد عضو تیم میشه بعدشم میره جهانی بعد اونجام طلا میگیره بعد این آقا یا خانوم عزیز برمیگرده ایران سر جمع چند بار اینو تو تلویزیون نشون میدن؟(آیا اصلا" شبکه استانی حرفی از این استعدادا می زنه)
عمق فاجعه اینجاست :cry: ....................
بذارین یه مثال براتون بزنم:
نفر اول کنکور رشته ریاضی در سال 86 از شهر ما(قائم شهر/استان مازندران) بود**آقای نوید نادری**که الان صنعتی شریف تو رشته برق دارن ادامه تحصیل میدن.
من تمام خاطراته ایشونو خوندم تمامه دبیرایی که ایشون رفتن من الان دارم میرم و کلا" از کارهایی که کردن خبر دارم ،حالا میخوام اینو بگم :
علاوه بر اینکه این آقا رو چندین بار تو اخبار سراسری نشون دادن ،برای تبلیغ قلم چی هم چندین بار اومد رو آنتن(بیش از 10 بار)،برای تبلیغ کتاب های گاج هم چندین بار اومد رو آنتن(بیش از 10 بار)،شبکه استانی هم ایشون رو ول نمی کردن مکرر حرف از ایشون بود
خب حالا فکر می کنین به کسیکه طلای جهانی (تو هر المپیادی) انقد بها می دن.
2) :arrow: از لحاظ رسانه ها(مجله و روزنامه):
قربون مجله ها و روزنامه ها برم که واقعا" هوای المپیادی ها رو دارن!(افعال معکوس) ،من تو این چند سال اخیر فقط یه گزارش دیدم تو مجله خانواده سبز که یکی از بچه های المپیاد زیست رو که برنز گرفته بود مورد گزارش خودش قرار داده بود (قبول کنین به المپیادی ها بی مهری میشه)
حالا نفر اول کنکور وضعیتش چطور بوده:چندین گزارش تو روزنامه،مجله های فرهنگی متفاوت،عکس صفحه اول جلد مجله،گزارش تو مجله کانون ، پیک سنجش و....................بازم بگم یا بسه!
3) :arrow: افکار عمومی(یا زندگی اجتماعی خودمون):
قربون افراد جامعه مون برم که یا المپیادو با المپیک اشتباه میگیرن یا اگه اشتباه نگیرن بدون اینکه بدونن بچه های المپیادی چقدر زحمت میکشن میان همشونو میکوبن و به باد انتقاد میگیرن.(البته یه دسته کمی هم هستن که می دونن المپیاد چیه و کامل تو بطن کارن)
حالا نفر اول کنکور وضعیتش چطوره تو افکار عمومی:تو جامعه همه اونو بالای سرشون میذارن(طرف پسر/دختر.............آره بابا.........کارشون خیلی درسته) حالا بری از همین کسایی که یک کلمه از المپیاد نمی دونستن در مورد کنکور بپرسی یک روز برات از اهمیت کنکور روضه میخونن.
حالا کنکور تو ایران بهتره یا المپیاد؟
4) :arrow: زحمت،تلاش:از لحاظ زحمتو تلاش اگه المپیادی ها از نفرات اول کنکور بیشتر نباشن کمتر نیستن، اینو همه قبول داریم.
حالا فهمیدین چرا میخوام واسه کنکور بخونم(دوستان واقع بین باشید به این جنبه ها هم باید توجه کرد)
لبخند فراموش نشه!
در ضمن نظرم فراموش نشه!
با تشکر
محسن 8)
منم باهاش هم نظرم .
آخه من که میخوام پزشکی بخونم چرا برم المپیاد شیمی بدم که تو دانشگاه یه ذره ام دستم رو نمیگیره(البته اگه طلا،نقره،برنز بشم چرا) و اگه نشم..................
میخوام یه واقعیتی رو به شما بگم ممکنه بعضی از دوستان مخالف من باشن بعضی دیگم موافق من(خب این طبیعیه) پس بسم الله:
میخوام کسیکه طلای جهانیه هر المپیادیو میگیره رو با کسی نفر اول کنکور میشه براتون مقایسه کنم :?: :
1) :arrow: از لحاظ رسانه ها(تلویزیون): کسیکه نفر اول تجربی یا ریاضی میشه رو چند بار تو تلویزیون نشون میدن؟(جدا از شبکه های استانی که تا یک ماه کارشون تعریفو تمجید از نفر اول کنکور تو استانشونه) حالا کسیکه طلای کشوری رو میاره بعد عضو تیم میشه بعدشم میره جهانی بعد اونجام طلا میگیره بعد این آقا یا خانوم عزیز برمیگرده ایران سر جمع چند بار اینو تو تلویزیون نشون میدن؟(آیا اصلا" شبکه استانی حرفی از این استعدادا می زنه)
عمق فاجعه اینجاست :cry: ....................
بذارین یه مثال براتون بزنم:
نفر اول کنکور رشته ریاضی در سال 86 از شهر ما(قائم شهر/استان مازندران) بود**آقای نوید نادری**که الان صنعتی شریف تو رشته برق دارن ادامه تحصیل میدن.
من تمام خاطراته ایشونو خوندم تمامه دبیرایی که ایشون رفتن من الان دارم میرم و کلا" از کارهایی که کردن خبر دارم ،حالا میخوام اینو بگم :
علاوه بر اینکه این آقا رو چندین بار تو اخبار سراسری نشون دادن ،برای تبلیغ قلم چی هم چندین بار اومد رو آنتن(بیش از 10 بار)،برای تبلیغ کتاب های گاج هم چندین بار اومد رو آنتن(بیش از 10 بار)،شبکه استانی هم ایشون رو ول نمی کردن مکرر حرف از ایشون بود
خب حالا فکر می کنین به کسیکه طلای جهانی (تو هر المپیادی) انقد بها می دن.
2) :arrow: از لحاظ رسانه ها(مجله و روزنامه):
قربون مجله ها و روزنامه ها برم که واقعا" هوای المپیادی ها رو دارن!(افعال معکوس) ،من تو این چند سال اخیر فقط یه گزارش دیدم تو مجله خانواده سبز که یکی از بچه های المپیاد زیست رو که برنز گرفته بود مورد گزارش خودش قرار داده بود (قبول کنین به المپیادی ها بی مهری میشه)
حالا نفر اول کنکور وضعیتش چطور بوده:چندین گزارش تو روزنامه،مجله های فرهنگی متفاوت،عکس صفحه اول جلد مجله،گزارش تو مجله کانون ، پیک سنجش و....................بازم بگم یا بسه!
3) :arrow: افکار عمومی(یا زندگی اجتماعی خودمون):
قربون افراد جامعه مون برم که یا المپیادو با المپیک اشتباه میگیرن یا اگه اشتباه نگیرن بدون اینکه بدونن بچه های المپیادی چقدر زحمت میکشن میان همشونو میکوبن و به باد انتقاد میگیرن.(البته یه دسته کمی هم هستن که می دونن المپیاد چیه و کامل تو بطن کارن)
حالا نفر اول کنکور وضعیتش چطوره تو افکار عمومی:تو جامعه همه اونو بالای سرشون میذارن(طرف پسر/دختر.............آره بابا.........کارشون خیلی درسته) حالا بری از همین کسایی که یک کلمه از المپیاد نمی دونستن در مورد کنکور بپرسی یک روز برات از اهمیت کنکور روضه میخونن.
حالا کنکور تو ایران بهتره یا المپیاد؟
4) :arrow: زحمت،تلاش:از لحاظ زحمتو تلاش اگه المپیادی ها از نفرات اول کنکور بیشتر نباشن کمتر نیستن، اینو همه قبول داریم.
حالا فهمیدین چرا میخوام واسه کنکور بخونم(دوستان واقع بین باشید به این جنبه ها هم باید توجه کرد)
لبخند فراموش نشه!
در ضمن نظرم فراموش نشه!
با تشکر
محسن 8)
خب حالا که بحث به این جا کشیده شد بذارین منم یکم درد دل کنم!:
تا یه جایی من هم دقیقا (بدون هیچ تفاوتی) مثل نسیم بودم:
"من ، همیشه عاشق ریاضی بودم ! همین طور فیزیک ! همیشه دلم میخواسته برم رشته ریاضی و ریاضیات محض بخونم.(آرزوی دوران کودکیم این بود که ریاضیدان بزرگی بشم!!) هنوزم دوست دارم ! ولی دیدم پزشکی بهتره ! (البته این نظر بابام بود که خودش آرزوی پزشکی داشت و به آرزوش نرسیده بود!) تصمیم گرفتم جفتشون رو با هم بخونم ، دیدم نمیشه ! (البته تنها یک راه داشت: این که طلای شیمی بگیرم و 2 رشته ای پزشکی و ریاضی محض بخونم...که اون موقع از این موضوع اطلاع نداشتم!)
من اصلا" شناخت کافی از المپیاد نداشتم . اگه میدونستم چیه ( یعنی از سال اول ) 100 % المپیاد ریاضی یا فیزیک رو میخوندم ! افسوس !!!!
سال دوم...اولین روز سال تحصیلی رفتم رشته ریاضی . با هزار امید و آرزو ! با قلبی آکنده از علاقه به ریاضیات و فیزیک ! تمام تابستون دنبال این بودم که طی سال چه جوری میشه ؟ وضع کلاسمون چه جوریه ؟ معلما مون چه طوری ن ؟ و ...
و ... رفتم سر کلاس ....
اولای سال اونجا بودم ... آن چنان خورد تو ذوقم که یه مدت افسرده شدم !!
اصلا " اون طوری نبود .. همه دنبال این بودن یه جوری معلما درس ندن .... (همه بچه تنبلا (از زیر درس دررو!)ی مدرسمون رفته بودن ریاضی!
و ... تصمیم گرفتم برم تجربی. از زیست خوشم نمی یومد ! ولی چاره چی بود ؟
روز دوم رفتم سر کلاس تجربی نشتم تا 3 ماه ...کم کم از زیست خیلی خوشم اومد...درسام عالی بود تو آزمونا همیشه اول می شدم و...ولی احساس کمبود می کردم...افسرده شده بودم...معلم ریاضیمون می گفت حیفه که با این همه علاقه به ریاضی نرفتی رشته ریاضی...تصمیم می گرفتم برگردم ریاضی معلم زیستم می گفت حیفه که پزشکی نخونی!!!
تا اینکه بالاخره علاقه رو ترجیح دادم و پس از 3 ماه برگشتم رشته ریاضی
اون موقع بود که به طرف المپیاد کشیده شدم...شیمی رو انتخاب کردم چون فقط معلم شیمیم بود که به المپیاد تشویقم کرد...و شاید به یه دلیل احمقانه تر :...اینکه تو شهر ما می گفتن احتمال قبولی دخترا تو شیمی بیشتره !!! سال دوم فقط شیمی شرکت کردم و مرحله اول قبول شدم...
اون سال از شهرمون 1نفر از سوما مرحله2 شیمی قبول شد و برنز گرفت...
این باعث شد که با تشویق های اون سال سوم تصمیم بگیرم به طور جدی برای شیمی بخونم...مرحله اول ریاضی و فیزیک هم شرکت کردم و قبول شدم اما برای ادامه ریاضی و فیزیک خیلی دیر شده بود... پس برای مرحله دوم شیمی رو انتخاب کردم و کم کم عاشقش شدم ...
خیلی ها به من می گفتن المپیاد نخون چون تو شهرمون اصلا جو المپیادی وجود نداشت...حتی معلم حسابانم می گفت اگه مرحله2 قبول شدی نرو دوره بشین واسه کنکورت بخون!!...ولی من تصمیممو گرفته بودم چون واقعا عاشق شیمی و المپیاد بودم...
و علیرغم همه مخالفت ها رفتم دوره ...نه برای طلاش! بلکه به قول پوزیترون برای این که :
"سه ماه تو دوره ای باشم که نخبه های شیمی جمع شدن.استادای بزرگ شیمی هستن.و افرادی مثل خودم اونجا هستن.آخرشم اگه طلا نمی شدم مهم نبود.من دوست داشتم فقط تو یه همچین جوی باشم.تو اون فضا تنفس کنم!و یه خاطره خیلی دوست داشتنی همیشه تو ذهنم باشه یعنی بودن تو دوره تابستونی المپیاد! "
وحالا هم پشیمون نیستم واقعا هم دوره برام یه خاطره دوست داشتنی شد که خیلی بهتر از دورانی بود که واسه کنکور می خوندم...با اینکه دوره هم سختی های خودشو داشت و من هم طلا نشدم ، برنز شدم...
البته اعتراف می کنم اون اولا (اولای سال سوم) دوست داشتم طلا بشم تا هم پزشکی و هم ریاضی بخونم...ولی بعدها تو دوره فهمیدم که ارزش المپیاد و مدالاش خیلی بیشتر از اینه که اونو یه راه برای فرار از کنکور تلقی کنی!...
در ضمن اینو فراموش نکن که تو زندگی مهمترین چیز رضایت درونی یک فرد از خودش و اهدافش و تصمیم گیری هاشه ... که این رضایت درونی هیچ وقت از طریق مورد توجه رسانه ها ، مردم و افکار عمومی قرار گرفتن، بدست نمیاد!
ببین خودت واقعا فکر می کنی کدوم کار درسته.
تا یه جایی من هم دقیقا (بدون هیچ تفاوتی) مثل نسیم بودم:
"من ، همیشه عاشق ریاضی بودم ! همین طور فیزیک ! همیشه دلم میخواسته برم رشته ریاضی و ریاضیات محض بخونم.(آرزوی دوران کودکیم این بود که ریاضیدان بزرگی بشم!!) هنوزم دوست دارم ! ولی دیدم پزشکی بهتره ! (البته این نظر بابام بود که خودش آرزوی پزشکی داشت و به آرزوش نرسیده بود!) تصمیم گرفتم جفتشون رو با هم بخونم ، دیدم نمیشه ! (البته تنها یک راه داشت: این که طلای شیمی بگیرم و 2 رشته ای پزشکی و ریاضی محض بخونم...که اون موقع از این موضوع اطلاع نداشتم!)
من اصلا" شناخت کافی از المپیاد نداشتم . اگه میدونستم چیه ( یعنی از سال اول ) 100 % المپیاد ریاضی یا فیزیک رو میخوندم ! افسوس !!!!
سال دوم...اولین روز سال تحصیلی رفتم رشته ریاضی . با هزار امید و آرزو ! با قلبی آکنده از علاقه به ریاضیات و فیزیک ! تمام تابستون دنبال این بودم که طی سال چه جوری میشه ؟ وضع کلاسمون چه جوریه ؟ معلما مون چه طوری ن ؟ و ...
و ... رفتم سر کلاس ....
اولای سال اونجا بودم ... آن چنان خورد تو ذوقم که یه مدت افسرده شدم !!
اصلا " اون طوری نبود .. همه دنبال این بودن یه جوری معلما درس ندن .... (همه بچه تنبلا (از زیر درس دررو!)ی مدرسمون رفته بودن ریاضی!
و ... تصمیم گرفتم برم تجربی. از زیست خوشم نمی یومد ! ولی چاره چی بود ؟
روز دوم رفتم سر کلاس تجربی نشتم تا 3 ماه ...کم کم از زیست خیلی خوشم اومد...درسام عالی بود تو آزمونا همیشه اول می شدم و...ولی احساس کمبود می کردم...افسرده شده بودم...معلم ریاضیمون می گفت حیفه که با این همه علاقه به ریاضی نرفتی رشته ریاضی...تصمیم می گرفتم برگردم ریاضی معلم زیستم می گفت حیفه که پزشکی نخونی!!!
تا اینکه بالاخره علاقه رو ترجیح دادم و پس از 3 ماه برگشتم رشته ریاضی
اون موقع بود که به طرف المپیاد کشیده شدم...شیمی رو انتخاب کردم چون فقط معلم شیمیم بود که به المپیاد تشویقم کرد...و شاید به یه دلیل احمقانه تر :...اینکه تو شهر ما می گفتن احتمال قبولی دخترا تو شیمی بیشتره !!! سال دوم فقط شیمی شرکت کردم و مرحله اول قبول شدم...
اون سال از شهرمون 1نفر از سوما مرحله2 شیمی قبول شد و برنز گرفت...
این باعث شد که با تشویق های اون سال سوم تصمیم بگیرم به طور جدی برای شیمی بخونم...مرحله اول ریاضی و فیزیک هم شرکت کردم و قبول شدم اما برای ادامه ریاضی و فیزیک خیلی دیر شده بود... پس برای مرحله دوم شیمی رو انتخاب کردم و کم کم عاشقش شدم ...
خیلی ها به من می گفتن المپیاد نخون چون تو شهرمون اصلا جو المپیادی وجود نداشت...حتی معلم حسابانم می گفت اگه مرحله2 قبول شدی نرو دوره بشین واسه کنکورت بخون!!...ولی من تصمیممو گرفته بودم چون واقعا عاشق شیمی و المپیاد بودم...
و علیرغم همه مخالفت ها رفتم دوره ...نه برای طلاش! بلکه به قول پوزیترون برای این که :
"سه ماه تو دوره ای باشم که نخبه های شیمی جمع شدن.استادای بزرگ شیمی هستن.و افرادی مثل خودم اونجا هستن.آخرشم اگه طلا نمی شدم مهم نبود.من دوست داشتم فقط تو یه همچین جوی باشم.تو اون فضا تنفس کنم!و یه خاطره خیلی دوست داشتنی همیشه تو ذهنم باشه یعنی بودن تو دوره تابستونی المپیاد! "
وحالا هم پشیمون نیستم واقعا هم دوره برام یه خاطره دوست داشتنی شد که خیلی بهتر از دورانی بود که واسه کنکور می خوندم...با اینکه دوره هم سختی های خودشو داشت و من هم طلا نشدم ، برنز شدم...
البته اعتراف می کنم اون اولا (اولای سال سوم) دوست داشتم طلا بشم تا هم پزشکی و هم ریاضی بخونم...ولی بعدها تو دوره فهمیدم که ارزش المپیاد و مدالاش خیلی بیشتر از اینه که اونو یه راه برای فرار از کنکور تلقی کنی!...
در ضمن اینو فراموش نکن که تو زندگی مهمترین چیز رضایت درونی یک فرد از خودش و اهدافش و تصمیم گیری هاشه ... که این رضایت درونی هیچ وقت از طریق مورد توجه رسانه ها ، مردم و افکار عمومی قرار گرفتن، بدست نمیاد!
ببین خودت واقعا فکر می کنی کدوم کار درسته.
ببخشید زیادی پرحرفی کردم!...
یه چیزی رو یادم رفت...
دکتر بهرامی( طلای جهانی شیمی بودن و شیمی محض خونده بودن.) تو دوره به ما می گفتن : شما اگه نمی خواین تو دانشگاه شیمی بخونین پس چرا اینجا نشستین؟ پاشین برین خونتون کنکورتونو بخونین.!!!
با این که خودم هم نمی خوام شیمی بخونم ولی یه جورایی با این حرف موافقم!
یه چیزی رو یادم رفت...
دکتر بهرامی( طلای جهانی شیمی بودن و شیمی محض خونده بودن.) تو دوره به ما می گفتن : شما اگه نمی خواین تو دانشگاه شیمی بخونین پس چرا اینجا نشستین؟ پاشین برین خونتون کنکورتونو بخونین.!!!
با این که خودم هم نمی خوام شیمی بخونم ولی یه جورایی با این حرف موافقم!
بابا بی خیال بی مهریاشون...می دونید که المپیادی ها چقد پولدار می شن اگه بخوان!!!!!!!این در حالیه که نفر اول کنکور تو اوایل فارغ التحصیلیش خودشو بکشه نمی تونه انقد درامد داشته باشه!
ایراد از کشور ماست درست!من به مامانم گفتم ییه ماهو هیچچ درس دیگه ای نمی خونم!خدود 2 هفته باهام جنگید تا تسلیم شه!تو شهر ما کلا این طوریه!پسرای شهید بهشتی نمیومدن کلاسا!می رفتن کلاسای مدرسشون!جز 3تاشون حالا جای اونا کلی مهمون میومدن تو کلاس که یا دوم بودن(انصافا کمی بلد بودن) یا المپیادو دوس داشتن و امتحانشونداده بودن!یا داده بودن و قبول نشده بودن!
وقتی فقط یه بار تو مدرسمون واسه مرحله ی اول کلاس گذاشتن!همه ی دوما(60 نفر)با هم بدون توجه به تواناییشون اومدن تو کلاس!این شد که ما سوما فرار کردیم از کلاس!اخه این انصافه؟! یکی از دومای مدرسمون هست که شیمیش عالیه! از منم بیشتر می دونه!حتی اونم دیگه نرفت کلاس اونا چون بچه بازی بود!اومد کلاس ما!با معلم خودمون!
ایراد از کشور ماست درست!من به مامانم گفتم ییه ماهو هیچچ درس دیگه ای نمی خونم!خدود 2 هفته باهام جنگید تا تسلیم شه!تو شهر ما کلا این طوریه!پسرای شهید بهشتی نمیومدن کلاسا!می رفتن کلاسای مدرسشون!جز 3تاشون حالا جای اونا کلی مهمون میومدن تو کلاس که یا دوم بودن(انصافا کمی بلد بودن) یا المپیادو دوس داشتن و امتحانشونداده بودن!یا داده بودن و قبول نشده بودن!
وقتی فقط یه بار تو مدرسمون واسه مرحله ی اول کلاس گذاشتن!همه ی دوما(60 نفر)با هم بدون توجه به تواناییشون اومدن تو کلاس!این شد که ما سوما فرار کردیم از کلاس!اخه این انصافه؟!
یکی از دومای مدرسمون هست که شیمیش عالیه! از منم بیشتر می دونه!حتی اونم دیگه نرفت کلاس اونا چون بچه بازی بود!اومد کلاس ما!با معلم خودمون!
- ارسال ها
- 26
- لایک ها
- 1
- امتیاز
- 0
دوست عزيز مشكل شما دقيقا مشكل منه.
منم مثل شما عاشق پزشكيم.واقعا پزشكي رو دوست دارم و نمي تونم ازش دل بكنم.به خاطر همين مي خوام نهايت تلاشم رو بكنم كه پزشكي تهران قبول شم.پس يا بايد بشينم درساي مدرسه رو مفهومي بخونم يا اينكه المپياد شركت كنم...سال تحصيلي من با همين فكر گذشت كه بالاخره كدومش؟ :?:
ولي اين انتخاب رشته لعنتي همه برنامه هامو بهم ريخت...تو مدرسمون به اجبار منو فرستادن رياضي فيزيك ! (تازم مشكل من بدتر از شماست)
اولش كلي گريه و اينور و اونور كرد ولي الان ديگه بهش فكر نمي كنم.اين كه چيزي نيست...درست ميشه....
الان ديگه به پزشكي تهران فكر نمي كنم!
بيشتر دوست دارم اون چيزي رو كه عاشقش هستم يعني زيست رو بدون هيچ دغدغه اي بخونم.
علاقه....نه كنكور...نه المپياد
فقط علاقه
اين علاقست كه حرف اول و آخر رو ميزنه.اگه واقعا عاشق زيستي...بسم الله
شروع كن زيست بخون ولي خواهشا برا خودت هدف تعيين نكن.نه اينكه پزشكي تهران رو نخواي نه.ولي سعي كن حالت رو خوب بسازي با خوندن دروس مورد علاقت...كي گفته بهتر از پزشكي تهران نصيبت نشه؟
شايد فكر كني اين چه كاريه ولي وقتي اين كار رو انجام بدي چون درس مورد علاقت رو با علاقه خوندي احساس خيلي خوبي بهت دست ميده...بعد از مدتي به همه چيز علاقه مند ميشي...چرا؟
چون ديگه تنها خوندن زيست خوشحالت نمي كنه...دوست داري چيزايي رو هم كه به زيست مربوط ميشن رو هم بخوني.(اين يعني ته علاقه)...اون موقست كه هم كنكورت رو خوب ميدي هم المپياد رو...
البته من فعلا دارم خود زيست رو مي خونم و هنوز خوندن خودش به تنهايي خوشحالم مي كنه ولي مي خوام خوندن شيمي رو هم شروع كنم....
منم مثل شما عاشق پزشكيم.واقعا پزشكي رو دوست دارم و نمي تونم ازش دل بكنم.به خاطر همين مي خوام نهايت تلاشم رو بكنم كه پزشكي تهران قبول شم.پس يا بايد بشينم درساي مدرسه رو مفهومي بخونم يا اينكه المپياد شركت كنم...سال تحصيلي من با همين فكر گذشت كه بالاخره كدومش؟ :?:
ولي اين انتخاب رشته لعنتي همه برنامه هامو بهم ريخت...تو مدرسمون به اجبار منو فرستادن رياضي فيزيك !
(تازم مشكل من بدتر از شماست)اولش كلي گريه و اينور و اونور كرد ولي الان ديگه بهش فكر نمي كنم.اين كه چيزي نيست...درست ميشه....
الان ديگه به پزشكي تهران فكر نمي كنم!
بيشتر دوست دارم اون چيزي رو كه عاشقش هستم يعني زيست رو بدون هيچ دغدغه اي بخونم.
علاقه....نه كنكور...نه المپياد
فقط علاقه
اين علاقست كه حرف اول و آخر رو ميزنه.اگه واقعا عاشق زيستي...بسم الله
شروع كن زيست بخون ولي خواهشا برا خودت هدف تعيين نكن.نه اينكه پزشكي تهران رو نخواي نه.ولي سعي كن حالت رو خوب بسازي با خوندن دروس مورد علاقت...كي گفته بهتر از پزشكي تهران نصيبت نشه؟
شايد فكر كني اين چه كاريه ولي وقتي اين كار رو انجام بدي چون درس مورد علاقت رو با علاقه خوندي احساس خيلي خوبي بهت دست ميده...بعد از مدتي به همه چيز علاقه مند ميشي...چرا؟
چون ديگه تنها خوندن زيست خوشحالت نمي كنه...دوست داري چيزايي رو هم كه به زيست مربوط ميشن رو هم بخوني.(اين يعني ته علاقه)...اون موقست كه هم كنكورت رو خوب ميدي هم المپياد رو...
البته من فعلا دارم خود زيست رو مي خونم و هنوز خوندن خودش به تنهايي خوشحالم مي كنه ولي مي خوام خوندن شيمي رو هم شروع كنم....
ایول دکتر بهرامی.حرف دل منو زده!آخه اونایی که شیمی نمی خوان بلند شن برن کنکورشونو بخونن دیگه!ضمنا داروسازی همون شیمیه :arrow:
توجه:chemist:شیمیدان_ داروساز!(تو آکسفورد نوشته!)
الان بعضی ها که طلا شدن بعد می خوان برن پزشکی و برق بخونن در واقع استعداد خودشونو دفن می کنن.استعدادشونو لگد مال می کنن.نابود می کنن.استعدادی که میتونستن تو شیمی بهترین استفاده رو ازش بکنن میرن تو برق و پزشکی هدر میدن! :twisted:
اگه من مسئول المپیاد بودم یه قانون می ذاشتم که هر کی می خواد المپیاد بده فقط در صورت ادامه تحصیل در رشته شیمی یا رشته های مرتبط از امتیاز ورود به دانشگاه بدون کنکور(واسه طلاها) یا سهمیه 10 درصدی برخوردار میشه.(واسه نقره برنز ها)
در اون صورت خودم بعد از خلیل طلا 2 شیمی می شدم!چون کسی پیدا نمی شد بخواد المپیاد بده! فقط خلیل زاده می خواد شیمی محض شریف بخونه.تازه اگه نظرش عوض نشه.
محسن جون تو هم اگه خیلی پزشکی دوست داری پس باید زیست رو هم زیاد دوست داشته باشی.اگه خواستی المپ بدی برو زیست بده نخواستی هم که مسئله ای نیست.ولی حیفه بیا همین المپیاد شیمی رو بده بعد برو پزشکی بخون.(خودم خودمو نقض کردم!)چون فعلا همه همین کارو می کنن!
توجه:chemist:شیمیدان_ داروساز!(تو آکسفورد نوشته!)
الان بعضی ها که طلا شدن بعد می خوان برن پزشکی و برق بخونن در واقع استعداد خودشونو دفن می کنن.استعدادشونو لگد مال می کنن.نابود می کنن.استعدادی که میتونستن تو شیمی بهترین استفاده رو ازش بکنن میرن تو برق و پزشکی هدر میدن! :twisted:
اگه من مسئول المپیاد بودم یه قانون می ذاشتم که هر کی می خواد المپیاد بده فقط در صورت ادامه تحصیل در رشته شیمی یا رشته های مرتبط از امتیاز ورود به دانشگاه بدون کنکور(واسه طلاها) یا سهمیه 10 درصدی برخوردار میشه.(واسه نقره برنز ها)
در اون صورت خودم بعد از خلیل طلا 2 شیمی می شدم!چون کسی پیدا نمی شد بخواد المپیاد بده! فقط خلیل زاده می خواد شیمی محض شریف بخونه.تازه اگه نظرش عوض نشه.
محسن جون تو هم اگه خیلی پزشکی دوست داری پس باید زیست رو هم زیاد دوست داشته باشی.اگه خواستی المپ بدی برو زیست بده نخواستی هم که مسئله ای نیست.ولی حیفه بیا همین المپیاد شیمی رو بده بعد برو پزشکی بخون.(خودم خودمو نقض کردم!)چون فعلا همه همین کارو می کنن!
پس چه خوبه که شما مسئول المپیاد نیستی!! وگرنه من بدبخت الان همین سهمیه رو هم نداشتم !! ولی باهات موافقم....
...ولی آخه اگه یه نفر همه چیزو با هم دوست داشته باشه تکلیفش چیه؟!!
در ضمن منم موافقم که بهتره آقا محسن المپیاد زیست بخونه...
یا طلا میشی یا نمیشی...اگه طلا شدی که خیلی بهتر از رتبه 1 کنکوره...اگر هم طلا نشدی( نقره،برنز،یا قبول نشدن در مرحله 1 یا2)... بازم میتونی رتبه 1 بشی...مثل آقای شهرام رحیمی...
...ولی آخه اگه یه نفر همه چیزو با هم دوست داشته باشه تکلیفش چیه؟!!
در ضمن منم موافقم که بهتره آقا محسن المپیاد زیست بخونه...
یا طلا میشی یا نمیشی...اگه طلا شدی که خیلی بهتر از رتبه 1 کنکوره...اگر هم طلا نشدی( نقره،برنز،یا قبول نشدن در مرحله 1 یا2)... بازم میتونی رتبه 1 بشی...مثل آقای شهرام رحیمی...
- ارسال ها
- 538
- لایک ها
- 1,316
- امتیاز
- 0
سلام بر همگی من یه سوال از شماها دارم خوب به هر حال این سایت مال المپیاده و حق دارید که از اون دفاع کنید،من همه پستهاتون را خوندم با نظرات شما هم مخالف نیستم اما به قول اون دوستمون احساس مهم تر از همه است وقتی محسن خان تصمیمشون را گرفتن و کنکورو با قاطعیت انتخاب میکنن من تعجب میکنم چرا بعضی ها اصرار دارن نظرشونو تحمیل کنن؟؟!!!! ما همه انسان هستیم و باید همدیگه رو یاری کنیم .من امیدوارم آقا محسن در انتخابش موفق باشه و شک نکنه با این اعتماد به نفسی که داره+ایمان قوی به خدا میتونه به هدفش برسه((برای رسیدن به هدف والا همدیگه رو کمک کنیم(نه تحمیل)فرمانده جومونگ)) لطفا خنده فراموش نشه :!: :wink:
به نام خدایی که در همین نزدیکیهاست.
دوستان سلام. داشتم در تالار گفتمان مطالب رو مرور میکردم که به این تاپیک برخوردم....گفتم شاید دوستانی که کنکور دادن و همگی هم رتبه های درخشان و نتایج عالی گرفتن بهتره الان این تاپیک رو بیشتر ادامه بدن چون واقعا خیلی به درد بچه های پیش دانشگاهی میخوره.....البته من پیش نیستم... :twisted:
دوستان سلام. داشتم در تالار گفتمان مطالب رو مرور میکردم که به این تاپیک برخوردم....گفتم شاید دوستانی که کنکور دادن و همگی هم رتبه های درخشان و نتایج عالی گرفتن بهتره الان این تاپیک رو بیشتر ادامه بدن چون واقعا خیلی به درد بچه های پیش دانشگاهی میخوره.....البته من پیش نیستم... :twisted: