the moon
پاسخ : the moon
چون همون مقداری که طول می کشه ماه دور خودش بچرخه همون قدر هم طول می کشه تا دور زمین بچرخه در واقع اگه ماهو یه سیاره در نظر بگیری که زمین ستارش باشه هر سال ماه یک روز طول می کشه به خاطر همین هم وقتی اون نیمه دیگه ی ماه طرف ماست ما اونو تاریک می بینیم و وقتی می ره تو نور همیشه یک طرفشه و اون طرف دیگشو هیچ وقت نمی تونیم ببینیم.
چون همون مقداری که طول می کشه ماه دور خودش بچرخه همون قدر هم طول می کشه تا دور زمین بچرخه در واقع اگه ماهو یه سیاره در نظر بگیری که زمین ستارش باشه هر سال ماه یک روز طول می کشه به خاطر همین هم وقتی اون نیمه دیگه ی ماه طرف ماست ما اونو تاریک می بینیم و وقتی می ره تو نور همیشه یک طرفشه و اون طرف دیگشو هیچ وقت نمی تونیم ببینیم.
پاسخ : the moon
حتما!!
وقتی که یه جسمی تحت تاثیر جاذبه ی یه جسم به مدت طولانی قرار میگیره مثل نسبت ماه به زمین ماه از حالت دایره ای خارج شده و به صورت بیضی در میاد مثل شکل زیر:
در شکل بالا به نقطه ی زرد بیشترین مقدار جاذبه وارد میشه و اگه بخواد بچرخه نمیتونه چون اولن به ازای هرنقطه ی قرمز یه نقطه دیگه اونورش وجود داره دومانیرو توی نقطه زرد بیشترینه.
مثل اتفاقی که قرار سال ها بعد برای منظومه شمسی رخ بده که تمام سیارات بیان تو یه مدار و دور خورشید بچرخن اما خوشبختانه یا متاسفانه خورشید تا اون موقع عمرش قد نمیده:3:
حتما!!
وقتی که یه جسمی تحت تاثیر جاذبه ی یه جسم به مدت طولانی قرار میگیره مثل نسبت ماه به زمین ماه از حالت دایره ای خارج شده و به صورت بیضی در میاد مثل شکل زیر:
در شکل بالا به نقطه ی زرد بیشترین مقدار جاذبه وارد میشه و اگه بخواد بچرخه نمیتونه چون اولن به ازای هرنقطه ی قرمز یه نقطه دیگه اونورش وجود داره دومانیرو توی نقطه زرد بیشترینه.
مثل اتفاقی که قرار سال ها بعد برای منظومه شمسی رخ بده که تمام سیارات بیان تو یه مدار و دور خورشید بچرخن اما خوشبختانه یا متاسفانه خورشید تا اون موقع عمرش قد نمیده:3:
- ارسال ها
- 717
- لایک ها
- 1,103
- امتیاز
- 0
پاسخ : the moon
این مطلب هم به نظرم بد نیست:
سمت پیدای ماه نیم‌کره‌ای از سطح کرهٔ ماه است که به طور دائمی رو به سوی کرهٔ زمین قرار دارد. نیمه پنهان ماه برای زمینیان را سمت پنهان ماه می‌نامند.
این‌که یک سمت از ماه همیشه رو به زمین می‌ماند به این خاطر است که این نیمه سنگین‌تر از نیمه دیگر است و گرانش زمین آن را رو به خود نگه می‌دارد.
بیننده از زمین می‌تواند مجموعاً ۵۹ درصد از سطح ماه را ببیند و این به خاطر پدیده‌ای به نام لیبراسیون است. البته مکان جغرافیایی انسان بر روی زمین نیز بر دیدی که از این سمت ماه دارد تاثیرهای دارد.
سمت پیدای ماه مستقیما توسط نور خورشید روشن می‌شود و بسته به جهتی که این نور از آن به ماه می‌تابد، گام‌های گوناگونی از ماه، هم‌چون هلال و بدر و غیره پدید می‌آیند. گاه به‌جز بخش‌های روشن ماه، بخش‌های ناروشن آن نیز با نوری خفیف کمی قابل دید می‌شوند که این پدیده در اثر زمین‌تاب به‌وجود می‌آید. زمین‌تاب به آن بخش از نور خورشید گفته می‌شود که پس از برخورد به سطح کره زمین بازتابیده و به ماه می‌رسد.
[h=2]نام‌شناسی [/h] بر روی سمت پیدای ماه (که نیمه نزدیک‌تر ماه هم نامیده شده) لکه‌های بزرگ تیره‌رنگی دیده می‌شود که ستاره‌شناسان قدیم می‌پنداشتند که باید دریاهایی بزرگ باشند. برای این لکه‌ها نخستین بار در سده هفدهم میلادی نقشه‌هایی تهیه شد که به‌ویژه جووانی باتیستا ریکیولی و فرانچسکو ماریا گریمالدی اقدام اصلی در این زمینه را انجام دادند و برای این لکه‌ها نام‌هایی برگزیدند. از آنجا که پنداشته می‌شد که این لکه‌ها باید دریا باشند بیشتر این نام‌ها با واژه دریاوار[SUP][۲][/SUP] همراه هستند و اکنون با وجود این‌که دانشمندان می‌دانند که این سطوح تیره‌رنگ زمین‌های پوشیده از بازالت است هم‌چنان همان نام‌های قدیمی را برای این پدیده‌ها به‌کار می‌برند.
سَمت پنهان ماه نیم‌کره‌ای از کرهٔ ماه است که به طور دائمی از کرهٔ زمین روی‌گردان است. سمت رو به زمین از کرهٔ ماه را سمت پیدای ماه می‌نامند.
سمت پنهان ماه نخستین بار در سال ۱۹۵۹ توسط کاوشگر لونا ۳ شوروی عکس‌برداری شد و نخستین رؤیت مستقیم با چشم انسان در سال ۱۹۶۸ و در جریان مأموریت آپولو ۸ صورت گرفت.
تا امروز جمعاً ۲۴ انسان موفق به مشاهدهٔ عینی سمت پنهان ماه شده‌اند. این افراد فضانوردان مأموریت‌های آپولو ۸ و آپولو ۱۰ تا ۱۷ بوده‌اند.
سمت پنهان ماه دارای دهانه‌های برخوردی فراوانی است ولی دریاوارهای کمی دارد. در این سمت از ماه کمتر حوضه‌ای یافت می‌شود که عمق آن به اندازه‌ای باشد که اجازه فوران‌های آتش‌فشانی و تشکیل دریاوارها را بدهد. به این خاطر، با وجود این‌که دهانه‌های برخوردی زیادی در هر دو سمت ماه دیده می‌شود اما تفاوت‌ها عمق‌ها باعث شده که دریاوارهای بزرگ بیشتر در سمت پیدای ماه تشکیل شوند. ظاهراً تعداد بارهایی که گدازه‌های زیرسطحی در سمت پیدای ماه به سطح رسیده‌اند بیشتر و آسان‌تر از سمت پنهان بوده‌است.
[h=2]تعریف [/h] نیروی کشندی از جانب زمین حرکت دورانی ماه را کاهش داده‌است به‌گونه‌ای که همواره یک سمت ماه روی به زمین دارد. چنین پدیده‌ای را قفل کشندی گویند. در نتیجه سمت دیگر ماه که اغلب آن هرگز از روی کرهٔ زمین دیده نمی‌شود (۱۸ درصد را با گذشت زمان و به دلیل رُخ‌گردی می‌توان دید) را «سمت پنهان ماه» می‌نامند. سمت پنهان ماه را نباید با سمت تاریک ماه (نیم‌کره‌ای که در یک زمان مشخص توسط خورشید منور نشده‌است) اشتباه کرد. سمت پنهان ماه و سمت تاریک ماه فقط و فقط به هنگامی که ماه کامل است بر هم منطبق می‌شوند. هنگامی که ماه نو است، سمت پیدای ماه بر سمت تاریک ماه منطبق می‌شود. هر دو سمت پیدا و پنهان ماه تقریباً به اندازهٔ مساوی نور خورشید را دریافت می‌کنند. با این وجود گاه در تعابیر شاعرانه از «سمت تاریک ماه» برای اشاره به «سمت پنهان ماه» استفاده می‌شود.
سمت پنهان ماه
منبع: ویکیپدیا
این مطلب هم به نظرم بد نیست:
سمت پیدای ماه نیم‌کره‌ای از سطح کرهٔ ماه است که به طور دائمی رو به سوی کرهٔ زمین قرار دارد. نیمه پنهان ماه برای زمینیان را سمت پنهان ماه می‌نامند.
این‌که یک سمت از ماه همیشه رو به زمین می‌ماند به این خاطر است که این نیمه سنگین‌تر از نیمه دیگر است و گرانش زمین آن را رو به خود نگه می‌دارد.
بیننده از زمین می‌تواند مجموعاً ۵۹ درصد از سطح ماه را ببیند و این به خاطر پدیده‌ای به نام لیبراسیون است. البته مکان جغرافیایی انسان بر روی زمین نیز بر دیدی که از این سمت ماه دارد تاثیرهای دارد.
سمت پیدای ماه مستقیما توسط نور خورشید روشن می‌شود و بسته به جهتی که این نور از آن به ماه می‌تابد، گام‌های گوناگونی از ماه، هم‌چون هلال و بدر و غیره پدید می‌آیند. گاه به‌جز بخش‌های روشن ماه، بخش‌های ناروشن آن نیز با نوری خفیف کمی قابل دید می‌شوند که این پدیده در اثر زمین‌تاب به‌وجود می‌آید. زمین‌تاب به آن بخش از نور خورشید گفته می‌شود که پس از برخورد به سطح کره زمین بازتابیده و به ماه می‌رسد.
[h=2]نام‌شناسی [/h] بر روی سمت پیدای ماه (که نیمه نزدیک‌تر ماه هم نامیده شده) لکه‌های بزرگ تیره‌رنگی دیده می‌شود که ستاره‌شناسان قدیم می‌پنداشتند که باید دریاهایی بزرگ باشند. برای این لکه‌ها نخستین بار در سده هفدهم میلادی نقشه‌هایی تهیه شد که به‌ویژه جووانی باتیستا ریکیولی و فرانچسکو ماریا گریمالدی اقدام اصلی در این زمینه را انجام دادند و برای این لکه‌ها نام‌هایی برگزیدند. از آنجا که پنداشته می‌شد که این لکه‌ها باید دریا باشند بیشتر این نام‌ها با واژه دریاوار[SUP][۲][/SUP] همراه هستند و اکنون با وجود این‌که دانشمندان می‌دانند که این سطوح تیره‌رنگ زمین‌های پوشیده از بازالت است هم‌چنان همان نام‌های قدیمی را برای این پدیده‌ها به‌کار می‌برند.
سَمت پنهان ماه نیم‌کره‌ای از کرهٔ ماه است که به طور دائمی از کرهٔ زمین روی‌گردان است. سمت رو به زمین از کرهٔ ماه را سمت پیدای ماه می‌نامند.
سمت پنهان ماه نخستین بار در سال ۱۹۵۹ توسط کاوشگر لونا ۳ شوروی عکس‌برداری شد و نخستین رؤیت مستقیم با چشم انسان در سال ۱۹۶۸ و در جریان مأموریت آپولو ۸ صورت گرفت.
تا امروز جمعاً ۲۴ انسان موفق به مشاهدهٔ عینی سمت پنهان ماه شده‌اند. این افراد فضانوردان مأموریت‌های آپولو ۸ و آپولو ۱۰ تا ۱۷ بوده‌اند.
سمت پنهان ماه دارای دهانه‌های برخوردی فراوانی است ولی دریاوارهای کمی دارد. در این سمت از ماه کمتر حوضه‌ای یافت می‌شود که عمق آن به اندازه‌ای باشد که اجازه فوران‌های آتش‌فشانی و تشکیل دریاوارها را بدهد. به این خاطر، با وجود این‌که دهانه‌های برخوردی زیادی در هر دو سمت ماه دیده می‌شود اما تفاوت‌ها عمق‌ها باعث شده که دریاوارهای بزرگ بیشتر در سمت پیدای ماه تشکیل شوند. ظاهراً تعداد بارهایی که گدازه‌های زیرسطحی در سمت پیدای ماه به سطح رسیده‌اند بیشتر و آسان‌تر از سمت پنهان بوده‌است.
[h=2]تعریف [/h] نیروی کشندی از جانب زمین حرکت دورانی ماه را کاهش داده‌است به‌گونه‌ای که همواره یک سمت ماه روی به زمین دارد. چنین پدیده‌ای را قفل کشندی گویند. در نتیجه سمت دیگر ماه که اغلب آن هرگز از روی کرهٔ زمین دیده نمی‌شود (۱۸ درصد را با گذشت زمان و به دلیل رُخ‌گردی می‌توان دید) را «سمت پنهان ماه» می‌نامند. سمت پنهان ماه را نباید با سمت تاریک ماه (نیم‌کره‌ای که در یک زمان مشخص توسط خورشید منور نشده‌است) اشتباه کرد. سمت پنهان ماه و سمت تاریک ماه فقط و فقط به هنگامی که ماه کامل است بر هم منطبق می‌شوند. هنگامی که ماه نو است، سمت پیدای ماه بر سمت تاریک ماه منطبق می‌شود. هر دو سمت پیدا و پنهان ماه تقریباً به اندازهٔ مساوی نور خورشید را دریافت می‌کنند. با این وجود گاه در تعابیر شاعرانه از «سمت تاریک ماه» برای اشاره به «سمت پنهان ماه» استفاده می‌شود.
سمت پنهان ماه
منبع: ویکیپدیا