مهندسی هوا فضا
بسیاری از داوطلبان آزمون سراسری که رشته‌ی مهندسی هوا فضا را انتخاب می‌کنند، اطلاع صحیحی نسبت به این رشته ندارند و آن را با خلبانی یا نجوم اشتباه می‌گیرند. در حالی که هدف این رشته آماده کردن مهندسی است که بتواند در زمینه‌ی طراحی، ساخت و آزمایش هواپیما فعالیت کند. در واقع کار مهندس هوا فضا قبل از بیرون آمدن هواپیما از کارخانه است و او در مورد چگونگی به پرواز درآوردن یک هواپیما آموزش نمی‌بیند.
به عبارت دیگر مهندسی هوا فضا مجموعه‌ای از علوم و توانایی‌های علمی و عملی در زمینه تحلیل، طراحی و ساخت وسایل پرنده نظیر هواپیماها، بالگردها، گلایدرها، موشک‌ها و ماهواره‌هاست. این رشته بر چهار پایه آئرودینامیک، جلوبرندگی، مکانیک پرواز و سازه‌های هوا فضایی استوار است.
که در این میان آئرودینامیک به مطالعه و بررسی جریان هوا، محاسبه‌ی نیروها و گشتاورهای ناشی از آن بر روی جسم پرنده می‌پردازد و مهندس هوا فضا با فراگیری این علم به تحلیل جریان‌های پیچیده در اطراف اجسام پرنده پرداخته و با به‌دست آوردن نیروهای آئرودینامیکی امکان بررسی پایداری و طراحی سازه را فراهم می‌کند. «جلوبرندگی» به مطالعه و بررسی سیستم‌های جلو برنده اعم از موتورهای پیستونی، توربینی، راکت‌ها و نحوه‌ی تولید نیروی رانش در آن‌ها می‌پردازد. «مکانیک پرواز» به مطالعه و برسی رفتار و حرکات جسم پرنده با استفاده از اطلاعات آئرودینامیکی، هندسی و وزنی می‌پردازد. در واقع علم مکانیک پرواز از «عملکرد» تشکیل می‌شود و «عملکرد» به بررسی برد، مسافت نشست و برخاست، مداومت پروازی در سرعت‌های مختلف و پایداری و کنترل وسایل پرنده می‌پردازد و در نهایت «سازه‌های هوا فضایی» به مطالعه و بررسی سازه‌های هواپیما و دیگر وسایل پرنده می‌پردازد و هدف آن طراحی سازه‌هایی است که علاوه بر استحکام کافی در برابر بارهای آئرودینامیکی و سایر بارهای استاتیکی وارد بر وسایل پرنده، حداقل وزن را نیز داشته باشند.
توانایی‌های لازم:
زیربنای این رشته ریاضیات است و همچنین فیزیک و شیمی تا حدودی لازم می‌باشد و بیش‌تر دروس این رشته به زبان انگلیسی است.
مهندسی هوا فضا یک رشته‌ی فنی است و عموما کسانی که وارد رشته‌های فنی می‌شوند، باید آمادگی کار در کارخانجات را داشته باشند و همچنین باید افرادی قوی و دارای پشتکار باشند.
موقعیت شغلی در ایران:
مهندسین هوا فضا می‌توانند در صنایع و موسسات تحقیقات هواپیمایی، موشکی و ماهواره فعالیت کنند. همچنین در کلیه موسسات و سازمان‌هایی که به نحوی از وسایل پرنده استفاده می‌کنند، به عنوان کارشناس تحقیق در عملیات و تعمیر و نگهداری فعالیت نمایند. از سوی دیگر چون سازه اتومبیل و کشتی مشترکات زیادی با سازه یک هواپیما دارد و توربین‌های گاز یک نیروگاه یا ایستگاه پمپ گاز همانند یک موتور جت تحلیل و طراحی می‌گردد، یک مهندس هوا فضا علاوه بر شرکت‌های هوایی در نیروگاه‌ها، صنایع نفت و گاز و صنایع خودروسازی فرصت‌های شغلی خوبی دارد.
علاوه بر ساخت هواپیما فارغ‌التحصیلان این رشته می‌توانند در فرودگاه‌ها در قسمت تعمیر و نگهداری هواپیما و همچنین در صنایع دفاع روی طراحی موشک و جنگ‌افزارها فعالیت کنند یا می‌توانند روی آئرودینامیک خودروها، سازه‌های خودروسازی و تولید توربین‌های بخار برای تولید برق کار کنند.
درس‌های این رشته در طول تحصیل:
دروس اصلی:
نقشه‌کشی- استاتیک- مقدمه‌ای بر مهندسی هوا فضا- مکانیک سیالات- ریاضی مهندسی- دینامیک- ترمودینامیک- مبانی برق- ارتعاشات- مقاومت مصالح- کنترل اتوماتیک- علم مواد- انتقال حرارت- آزمایشگاه موتور انتقال.
دروس تخصصی:
آیرودینامیک- مکانیک پرواز- آزمایشگاه آیرودینامیک- طراحی هواپیما- تحلیل سازه‌ها- اصول جلوبرندگی- زبان تخصصی- طراحی سازه‌های هوایی- پروژه. (بسیاری از درس‌های این رشته همراه با آزمایشگاه است).
بسیاری از داوطلبان آزمون سراسری که رشته‌ی مهندسی هوا فضا را انتخاب می‌کنند، اطلاع صحیحی نسبت به این رشته ندارند و آن را با خلبانی یا نجوم اشتباه می‌گیرند. در حالی که هدف این رشته آماده کردن مهندسی است که بتواند در زمینه‌ی طراحی، ساخت و آزمایش هواپیما فعالیت کند. در واقع کار مهندس هوا فضا قبل از بیرون آمدن هواپیما از کارخانه است و او در مورد چگونگی به پرواز درآوردن یک هواپیما آموزش نمی‌بیند.
به عبارت دیگر مهندسی هوا فضا مجموعه‌ای از علوم و توانایی‌های علمی و عملی در زمینه تحلیل، طراحی و ساخت وسایل پرنده نظیر هواپیماها، بالگردها، گلایدرها، موشک‌ها و ماهواره‌هاست. این رشته بر چهار پایه آئرودینامیک، جلوبرندگی، مکانیک پرواز و سازه‌های هوا فضایی استوار است.
که در این میان آئرودینامیک به مطالعه و بررسی جریان هوا، محاسبه‌ی نیروها و گشتاورهای ناشی از آن بر روی جسم پرنده می‌پردازد و مهندس هوا فضا با فراگیری این علم به تحلیل جریان‌های پیچیده در اطراف اجسام پرنده پرداخته و با به‌دست آوردن نیروهای آئرودینامیکی امکان بررسی پایداری و طراحی سازه را فراهم می‌کند. «جلوبرندگی» به مطالعه و بررسی سیستم‌های جلو برنده اعم از موتورهای پیستونی، توربینی، راکت‌ها و نحوه‌ی تولید نیروی رانش در آن‌ها می‌پردازد. «مکانیک پرواز» به مطالعه و برسی رفتار و حرکات جسم پرنده با استفاده از اطلاعات آئرودینامیکی، هندسی و وزنی می‌پردازد. در واقع علم مکانیک پرواز از «عملکرد» تشکیل می‌شود و «عملکرد» به بررسی برد، مسافت نشست و برخاست، مداومت پروازی در سرعت‌های مختلف و پایداری و کنترل وسایل پرنده می‌پردازد و در نهایت «سازه‌های هوا فضایی» به مطالعه و بررسی سازه‌های هواپیما و دیگر وسایل پرنده می‌پردازد و هدف آن طراحی سازه‌هایی است که علاوه بر استحکام کافی در برابر بارهای آئرودینامیکی و سایر بارهای استاتیکی وارد بر وسایل پرنده، حداقل وزن را نیز داشته باشند.
توانایی‌های لازم:
زیربنای این رشته ریاضیات است و همچنین فیزیک و شیمی تا حدودی لازم می‌باشد و بیش‌تر دروس این رشته به زبان انگلیسی است.
مهندسی هوا فضا یک رشته‌ی فنی است و عموما کسانی که وارد رشته‌های فنی می‌شوند، باید آمادگی کار در کارخانجات را داشته باشند و همچنین باید افرادی قوی و دارای پشتکار باشند.
موقعیت شغلی در ایران:
مهندسین هوا فضا می‌توانند در صنایع و موسسات تحقیقات هواپیمایی، موشکی و ماهواره فعالیت کنند. همچنین در کلیه موسسات و سازمان‌هایی که به نحوی از وسایل پرنده استفاده می‌کنند، به عنوان کارشناس تحقیق در عملیات و تعمیر و نگهداری فعالیت نمایند. از سوی دیگر چون سازه اتومبیل و کشتی مشترکات زیادی با سازه یک هواپیما دارد و توربین‌های گاز یک نیروگاه یا ایستگاه پمپ گاز همانند یک موتور جت تحلیل و طراحی می‌گردد، یک مهندس هوا فضا علاوه بر شرکت‌های هوایی در نیروگاه‌ها، صنایع نفت و گاز و صنایع خودروسازی فرصت‌های شغلی خوبی دارد.
علاوه بر ساخت هواپیما فارغ‌التحصیلان این رشته می‌توانند در فرودگاه‌ها در قسمت تعمیر و نگهداری هواپیما و همچنین در صنایع دفاع روی طراحی موشک و جنگ‌افزارها فعالیت کنند یا می‌توانند روی آئرودینامیک خودروها، سازه‌های خودروسازی و تولید توربین‌های بخار برای تولید برق کار کنند.
درس‌های این رشته در طول تحصیل:
دروس اصلی:
نقشه‌کشی- استاتیک- مقدمه‌ای بر مهندسی هوا فضا- مکانیک سیالات- ریاضی مهندسی- دینامیک- ترمودینامیک- مبانی برق- ارتعاشات- مقاومت مصالح- کنترل اتوماتیک- علم مواد- انتقال حرارت- آزمایشگاه موتور انتقال.
دروس تخصصی:
آیرودینامیک- مکانیک پرواز- آزمایشگاه آیرودینامیک- طراحی هواپیما- تحلیل سازه‌ها- اصول جلوبرندگی- زبان تخصصی- طراحی سازه‌های هوایی- پروژه. (بسیاری از درس‌های این رشته همراه با آزمایشگاه است).
