نتایح جستجو

بلند آوازه سازد شور عاشق عشق سرکش را به فریاد آورد مشتی نمک دریای آتش را دو بالا می شود شور جنون در دامن صحرا که گردد بال و پر میدان خالی اسب سرکش را ز سیر و دور مجنون عشق عالمسوز کامل شد که سازد شعله جواله خوش پرگار آتش را تراوش می کند خون دل از لبهای خشک من سفال تشنه گر بیرون دهد صهبای بی غش...

خانه ای در دریا خواهم ساخت..... در وسط دریا تا یاد بگیرم چه طور موقع طوفان باید صبر کرد و امیدوار بود.... در وسط دریا تا بدانم تمام ماهیان یکرنگ نیستند بعضی خانه ات را با خانه ساختن خود در کنارت مستحکم تر میسازند و بعضی با الماس های زبان خود دنبال سوراخ کردن خانه ات هستند...... در وسط دریا تا...

بر آستان جانان گر سر توان نهادن گلبانگ سربلندی بر آسمان توان زد :(

خواهش هر موقع شعر خواستی بگو چند وقته شعر زیاد میخونم :)

تشنه ی بارانم..... بارانی از محبت..... بارانی که همه سردی ها را بشوید و جانم را طراوت بخشد..... تشنه ی آتشم.... آتشی که هر لحظه شعله ور تر میشود و با سایه ی خود مرا میسوزاند...... آرزوی دیدن گل دارم..... نه هر گلی.... گلی که طاووس رخش سرسرای باغ را احاطه کرده و از دیدن رویش مستم.... آرزوی...

از دیده به جای اشک خون می آید دل خون شده ، از دیده برون می آید دل خون شده از این غصه که از قصه ی عشق می دید که آهنگ جنون می آید می رفت و دو چشم انتظارم بر راه کان عمر که رفته ، باز چون می آید ؟ با لاله که گفت حال ما را که چنین دل سوخته و غرقه به خون می آید کوتاه کن این قصه جان سوز ای شمع...

من اکنون احساس می کنم ، بر تل خاکستری از همه آتش ها و امیدها و خواستن هایم ، تنها مانده ام . و گرداگرد زمین خلوت را می نگرم. و اعماق آسمان ساکت را می نگرم. و خود را می نگرم و در این نگریستن های همه دردناک و همه تلخ ، این سوال همواره در پیش نظرم پدیدار است . و هر لحظه صریح تر و کوبنده تر...

چو در دل پای بنهادی بشد از دست اندیشه میان بگشاد اسرار و میان بربست اندیشه

من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو پیش من جز سخی شمع و شکر هیچ مگو سخن رنج مگو جز سخن گنج مگو ور از این بی‌خبری رنج مبر هیچ مگو دوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت آمدم نعره مزن جامه مدر هیچ مگو گفتم ای عشق من از چیز دگر می‌ترسم گفت آن چیز دگر نیست دگر هیچ مگو من به گوش تو سخن‌های نهان خواهم گفت سر...

آره واقعا دقیقا مصداق همینه!! حرف من حرف اقبال لاهوریه دل بی سوز کم گیرد نصیب از صحبتمردی مس تابیده ئی آور که گیرد در تو اکسیرم :3: غم بدیه واقعا.... درد بدی دارم.... :( هر دم آید غمی از نو به مبارکبادم...

اگر تو فارغی از حال دوستان یارا فراغت از تو میسر نمی‌شود ما را تو را در آینه دیدن جمال طلعت خویش بیان کند که چه بودست ناشکیبا را بیا که وقت بهارست تا من و تو به هم به دیگران بگذاریم باغ و صحرا را به جای سرو بلند ایستاده بر لب جوی چرا نظر نکنی یار سروبالا را شمایلی که در اوصاف حسن ترکیبش مجال نطق...

سلام! نه پسر تو که همیشه لطف داری و چند برابر بیشتر یادمی اون شب ناراحت بودم از چیز دیگه ای.... و گرنه تو مثل فامیلیت لطیف و مهربونی :4: این بیت که نوشتی را از دو جهت خیلی دوست دارم! :) اولیش این که اولین بیتی بود که تشبیه مضمر (پنهان!) را باهاش فهمیدم!!!!!!! یکی دیگه این که مفهومشو خیلی...

شب خودم و "تو"بخیر .....

یه آرزو تو دنیا هنوز برام هست.... یه " آرزو "

غمت در نهانخانه ی دل نشیند.....

در تنهایی هام هم یاد """ تو """ هستم حتی با این که حالمو نمی پرسی :(

حیلت رها کن عاشقا دیوانه شو دیوانه شو و اندر دل آتش درآ پروانه شو پروانه شو هم خویش را بیگانه کن هم خانه را ویرانه کن وآنگه بیا با عاشقان هم خانه شو هم خانه شو رو سینه را چون سینه‌ها هفت آب شو از کینه‌ها وآنگه شراب عشق را پیمانه شو پیمانه شو باید که جمله جان شوی تا لایق جانان شوی گر سوی مستان...

همه افراد را از دوستام حذف نکردم چون دوستم نبودن همه را حذف کردم ببینم کی آنقدر ب یادمه که بیاد پزوفایلمو نگاه کنه خوشبختانه هم....... بی خیال ولی... بازم بی خیال...... تک تک این لحظه ها عمرین که میرن و دیگه برنمیگردن..... این جملت همیشه یادمه....

گاهي دلم مي گيرد از آدم هايي كه در پس نگاه سردشان با لبخندي گرم فريبت مي دهند دلم ميگيرد از خورشيدي كه گرم نمي كند .........و نوري كه تاريكي مي دهد ازكلماتي كه چون شيريني افسانه ها فريبت مي دهند دلم مي گيرد از سردي چندش آور دستي كه دستت را مي فشارد و نگاهي كه به توست و هيچ وقت تو را نمي بيند از...

قد خمیده ما سهلت نماید اما بر چشم دشمنان تیر از این کمان توان زد کاش میخوندیشون.... کاش تو میخوندی و میفهمیدی.. .