دلنوشته ها
- ارسال ها
- 2,708
- لایک ها
- 3,152
- امتیاز
- 0
پاسخ : دلنوشته ها
این دلنوشتم واقعا از دلم نوشته شده! عاشقانه و عارفانم نیست! ماله دِلَمه!!!
باسمه تعالی
سلام دوستان
خیلی وقت بود که یه همچین مقاله ای باید نوشته میشد اما امروز تصمیم گرفتم شروعش کنم!
ازتون خواهش میکنم حتما تا اخرش بخونید و دیدگاهتون رو بهم بگید!
یه نگاه به نمودار زیر بندازید. (با کلیک کردن بزرگ میشه)
چی باعثش هست؟
منم مثل شما شهرستانی ام و یه جورایی از همین زخم خوردم. همه میگفتن سال ما از مازندران حداقل 3 نفر قبول میشن اما قبولی 0 بود! اینو گفتم که بدونید منم مثل شما هستم و این دورانی که الان دارید رو ذره ذره ش رو خودم درک کردم!
مقصر کیه؟ ایا مقصر اون دبیرستان تهران هست که با گرفتن شهریه برا بچه هاش کلاس میذاره و امکانات و اطلاعات در اختیارشون میذاره؟ یا مقصر مدارس ما هستن که این کار رو نمیکنن؟
تا حالا به این فکر کردید؟
درسته المپیاد اگر بصورتی بود که هر دانش اموز خودش تلاش میکرد بدون کلاس های انچنانی ( و فقط در حد رفع اشکال ماهانه) خیلی قشنگ تر میشد. اما چیزی که هست اینه که ما نمیتونیم الان بریم بگیم مدرسه ی فلان شما به بچه هاتون اطلاعات و امکانات ندید چرا که بچه های شهرستان ندارن!
ما میتونیم چیکار کنیم؟ ( از اینجا به بعدش رو خوب گوش بدید!)
امسال از 41 قبولی 24 تاش تهران بودن! من با این 24 نفری که اتفاقا خیلی هم زحمت کشیدند کاری ندارم. کارم با اون 17 تای دیگه هست!
الان که تازه اول راه مدال گرفتن هستید و اول راه مشهور شدن هستید به این حرفام توجه کنید و به خودتون یه قول هایی بدید!
قول بدید که المپیاد رو تو استان خودتون گسترش بدید! تو مدرسه ی خودتون! حتی اگر نیاز به هرگونه کمک داشتید آیروک پشتیبان شماست. اما باید این کار رو بکنید! باید وقتی مدال گرفتید برگردید تو استانتون و نصف قیمت برای هم مدرسه ای هاتون کلاس بذارید. برنامه بدید. مدرستون رو مجبور کنید که به المپیاد بها بده! الان شماها هستید که میتونید این کارها رو بکنید! مسوولیت بزرگی رو دوش شماها هست!
من با زبان ساده و روان صحبت میکنم. کلمات قلمبه سلمبه و رسمی و…. نمیتونم به کار ببرم چون هممون با هم دوستیم. منم میخوام کمکتون کنم در حد توانم!
امروز ساعت 6:14 دقیقه صبح برام چند تا پیامک رسید! از کی؟؟ یکی از مدال داران سال 85 !
متنش رو بخونید:
سلام… نتایج رو دیدم…. هر سال دریغ از پارسال…. بازهم همین چند تا مدرسه تو کشور… سنندج, قایمشهر, ساری, رشت, بابل, اهواز, کرمان, زاهدان, قزوین و کرمانشاه و ده ها شهر دیگه که میدونم امسال بچه های خوبی داشتن.
فقط تاسف میخورم برای متصدیان المپیاد شیمی که چه ساده تونستن المپیاد رو از یه آزمون تمام علمی و رقابتی به “بنگاه فروش مدال” تبدیل کنن. پول داشتن—> مدرسه ی بهتر و کلاس بیشتر—-> شانس بالا تر مدال!
اونم چی؟ ظرف 7-8 سال.
یادمه دوره ی ما (سال 85) از این استان ها قبولی داشتیم: قزوین, کرمانشاه, خوزستان, سمنان, کرج, گیلان, مازندران, چهارمحال, کردستان و….
باورتون میشه؟ دختر و پسر تهرانی روی هم 8 تا بودن و 32 تا شهرستان… یادش بخیر
بقیه ی حرفاشون دیگه جنبه ی شخصی تر داشت و بیان نمیکنم!
اینو اینجا نوشتم که بدونید هستن اساتیدی که همراهیتون کنن که شهر و استانتون رو بالا ببرید و از تهرانی ها ایراد نگیرید بلکه تلاش و امکاناتتون رو مثل اونها که نه اما تا حد خوبی بالا ببرید.
پس بجای ترسیدن شروع کنید و پا در این مسیر قشنگ بذارید. نه برای کسب مدال! برای لذت بردن از علم و سواد و افزایش اعتماد به نفس خودتون!
موفقیتتون رو از ته دلم میخوام!
یه جمله ی قشنگی هم هست که میگه تخم مرغی که با نیروی خارجی شکسته بشه پایان زندگیشه اما اگر با نیروی درونی شکسته بشه شروع زندگیه! (امیدوارم درکش کرده باشید و با نیروی درونیتون این تخم مرغ رو بشکنید!)
محدثه محمدی
پرتال المپیاد شیمی ایروک
این دلنوشتم واقعا از دلم نوشته شده! عاشقانه و عارفانم نیست! ماله دِلَمه!!!
باسمه تعالی
سلام دوستان
خیلی وقت بود که یه همچین مقاله ای باید نوشته میشد اما امروز تصمیم گرفتم شروعش کنم!
ازتون خواهش میکنم حتما تا اخرش بخونید و دیدگاهتون رو بهم بگید!
یه نگاه به نمودار زیر بندازید. (با کلیک کردن بزرگ میشه)
چی باعثش هست؟
منم مثل شما شهرستانی ام و یه جورایی از همین زخم خوردم. همه میگفتن سال ما از مازندران حداقل 3 نفر قبول میشن اما قبولی 0 بود! اینو گفتم که بدونید منم مثل شما هستم و این دورانی که الان دارید رو ذره ذره ش رو خودم درک کردم!
مقصر کیه؟ ایا مقصر اون دبیرستان تهران هست که با گرفتن شهریه برا بچه هاش کلاس میذاره و امکانات و اطلاعات در اختیارشون میذاره؟ یا مقصر مدارس ما هستن که این کار رو نمیکنن؟
تا حالا به این فکر کردید؟
درسته المپیاد اگر بصورتی بود که هر دانش اموز خودش تلاش میکرد بدون کلاس های انچنانی ( و فقط در حد رفع اشکال ماهانه) خیلی قشنگ تر میشد. اما چیزی که هست اینه که ما نمیتونیم الان بریم بگیم مدرسه ی فلان شما به بچه هاتون اطلاعات و امکانات ندید چرا که بچه های شهرستان ندارن!
ما میتونیم چیکار کنیم؟ ( از اینجا به بعدش رو خوب گوش بدید!)
امسال از 41 قبولی 24 تاش تهران بودن! من با این 24 نفری که اتفاقا خیلی هم زحمت کشیدند کاری ندارم. کارم با اون 17 تای دیگه هست!
الان که تازه اول راه مدال گرفتن هستید و اول راه مشهور شدن هستید به این حرفام توجه کنید و به خودتون یه قول هایی بدید!
قول بدید که المپیاد رو تو استان خودتون گسترش بدید! تو مدرسه ی خودتون! حتی اگر نیاز به هرگونه کمک داشتید آیروک پشتیبان شماست. اما باید این کار رو بکنید! باید وقتی مدال گرفتید برگردید تو استانتون و نصف قیمت برای هم مدرسه ای هاتون کلاس بذارید. برنامه بدید. مدرستون رو مجبور کنید که به المپیاد بها بده! الان شماها هستید که میتونید این کارها رو بکنید! مسوولیت بزرگی رو دوش شماها هست!
من با زبان ساده و روان صحبت میکنم. کلمات قلمبه سلمبه و رسمی و…. نمیتونم به کار ببرم چون هممون با هم دوستیم. منم میخوام کمکتون کنم در حد توانم!
امروز ساعت 6:14 دقیقه صبح برام چند تا پیامک رسید! از کی؟؟ یکی از مدال داران سال 85 !
متنش رو بخونید:
سلام… نتایج رو دیدم…. هر سال دریغ از پارسال…. بازهم همین چند تا مدرسه تو کشور… سنندج, قایمشهر, ساری, رشت, بابل, اهواز, کرمان, زاهدان, قزوین و کرمانشاه و ده ها شهر دیگه که میدونم امسال بچه های خوبی داشتن.
فقط تاسف میخورم برای متصدیان المپیاد شیمی که چه ساده تونستن المپیاد رو از یه آزمون تمام علمی و رقابتی به “بنگاه فروش مدال” تبدیل کنن. پول داشتن—> مدرسه ی بهتر و کلاس بیشتر—-> شانس بالا تر مدال!
اونم چی؟ ظرف 7-8 سال.
یادمه دوره ی ما (سال 85) از این استان ها قبولی داشتیم: قزوین, کرمانشاه, خوزستان, سمنان, کرج, گیلان, مازندران, چهارمحال, کردستان و….
باورتون میشه؟ دختر و پسر تهرانی روی هم 8 تا بودن و 32 تا شهرستان… یادش بخیر
بقیه ی حرفاشون دیگه جنبه ی شخصی تر داشت و بیان نمیکنم!
اینو اینجا نوشتم که بدونید هستن اساتیدی که همراهیتون کنن که شهر و استانتون رو بالا ببرید و از تهرانی ها ایراد نگیرید بلکه تلاش و امکاناتتون رو مثل اونها که نه اما تا حد خوبی بالا ببرید.
پس بجای ترسیدن شروع کنید و پا در این مسیر قشنگ بذارید. نه برای کسب مدال! برای لذت بردن از علم و سواد و افزایش اعتماد به نفس خودتون!
موفقیتتون رو از ته دلم میخوام!
یه جمله ی قشنگی هم هست که میگه تخم مرغی که با نیروی خارجی شکسته بشه پایان زندگیشه اما اگر با نیروی درونی شکسته بشه شروع زندگیه! (امیدوارم درکش کرده باشید و با نیروی درونیتون این تخم مرغ رو بشکنید!)
محدثه محمدی
پرتال المپیاد شیمی ایروک
- ارسال ها
- 102
- لایک ها
- 51
- امتیاز
- 0
پاسخ : دلنوشته ها
---- دو نوشته به هم متصل شده است ----
به زودی زوووووووووود المپیادم جوش میشه مثه کنکور
دزدبازی و خرجای الکیو عدم تلاش فردی
متاسفانه:22:
این روز ها دلـــــــمـ میگـــــــــــریَــــــــــــــد
نهـ چشمانَـــــــــــم
بهـ اندازه یِ
تمام آدمــــهای دنیـــــــــــــا
به اندازه ی ده تای بچگیامـــ!
برای تمام داشته ها و نداشته هامـــ
فقط 17 سال عمر کردم
اما نمیدونم چرا وقتی معلّم ریاضی اول دبیرستانمو دیدم به اندازه دنـــــــیا احساِسِِ پیری کردم
خیلی زوده که از الان احساس پیری بکنی نهـ؟؟؟
نهـ چشمانَـــــــــــم
بهـ اندازه یِ
تمام آدمــــهای دنیـــــــــــــا
به اندازه ی ده تای بچگیامـــ!
برای تمام داشته ها و نداشته هامـــ
فقط 17 سال عمر کردم
اما نمیدونم چرا وقتی معلّم ریاضی اول دبیرستانمو دیدم به اندازه دنـــــــیا احساِسِِ پیری کردم
خیلی زوده که از الان احساس پیری بکنی نهـ؟؟؟
---- دو نوشته به هم متصل شده است ----
این دلنوشتم واقعا از دلم نوشته شده! عاشقانه و عارفانم نیست! ماله دِلَمه!!!
باسمه تعالی
سلام دوستان
خیلی وقت بود که یه همچین مقاله ای باید نوشته میشد اما امروز تصمیم گرفتم شروعش کنم!
ازتون خواهش میکنم حتما تا اخرش بخونید و دیدگاهتون رو بهم بگید!
یه نگاه به نمودار زیر بندازید. (با کلیک کردن بزرگ میشه)
چی باعثش هست؟
منم مثل شما شهرستانی ام و یه جورایی از همین زخم خوردم. همه میگفتن سال ما از مازندران حداقل 3 نفر قبول میشن اما قبولی 0 بود! اینو گفتم که بدونید منم مثل شما هستم و این دورانی که الان دارید رو ذره ذره ش رو خودم درک کردم!
مقصر کیه؟ ایا مقصر اون دبیرستان تهران هست که با گرفتن شهریه برا بچه هاش کلاس میذاره و امکانات و اطلاعات در اختیارشون میذاره؟ یا مقصر مدارس ما هستن که این کار رو نمیکنن؟
تا حالا به این فکر کردید؟
درسته المپیاد اگر بصورتی بود که هر دانش اموز خودش تلاش میکرد بدون کلاس های انچنانی ( و فقط در حد رفع اشکال ماهانه) خیلی قشنگ تر میشد. اما چیزی که هست اینه که ما نمیتونیم الان بریم بگیم مدرسه ی فلان شما به بچه هاتون اطلاعات و امکانات ندید چرا که بچه های شهرستان ندارن!
ما میتونیم چیکار کنیم؟ ( از اینجا به بعدش رو خوب گوش بدید!)
امسال از 41 قبولی 24 تاش تهران بودن! من با این 24 نفری که اتفاقا خیلی هم زحمت کشیدند کاری ندارم. کارم با اون 17 تای دیگه هست!
الان که تازه اول راه مدال گرفتن هستید و اول راه مشهور شدن هستید به این حرفام توجه کنید و به خودتون یه قول هایی بدید!
قول بدید که المپیاد رو تو استان خودتون گسترش بدید! تو مدرسه ی خودتون! حتی اگر نیاز به هرگونه کمک داشتید آیروک پشتیبان شماست. اما باید این کار رو بکنید! باید وقتی مدال گرفتید برگردید تو استانتون و نصف قیمت برای هم مدرسه ای هاتون کلاس بذارید. برنامه بدید. مدرستون رو مجبور کنید که به المپیاد بها بده! الان شماها هستید که میتونید این کارها رو بکنید! مسوولیت بزرگی رو دوش شماها هست!
من با زبان ساده و روان صحبت میکنم. کلمات قلمبه سلمبه و رسمی و…. نمیتونم به کار ببرم چون هممون با هم دوستیم. منم میخوام کمکتون کنم در حد توانم!
امروز ساعت 6:14 دقیقه صبح برام چند تا پیامک رسید! از کی؟؟ یکی از مدال داران سال 85 !
متنش رو بخونید:
سلام… نتایج رو دیدم…. هر سال دریغ از پارسال…. بازهم همین چند تا مدرسه تو کشور… سنندج, قایمشهر, ساری, رشت, بابل, اهواز, کرمان, زاهدان, قزوین و کرمانشاه و ده ها شهر دیگه که میدونم امسال بچه های خوبی داشتن.
فقط تاسف میخورم برای متصدیان المپیاد شیمی که چه ساده تونستن المپیاد رو از یه آزمون تمام علمی و رقابتی به “بنگاه فروش مدال” تبدیل کنن. پول داشتن—> مدرسه ی بهتر و کلاس بیشتر—-> شانس بالا تر مدال!
اونم چی؟ ظرف 7-8 سال.
یادمه دوره ی ما (سال 85) از این استان ها قبولی داشتیم: قزوین, کرمانشاه, خوزستان, سمنان, کرج, گیلان, مازندران, چهارمحال, کردستان و….
باورتون میشه؟ دختر و پسر تهرانی روی هم 8 تا بودن و 32 تا شهرستان… یادش بخیر
بقیه ی حرفاشون دیگه جنبه ی شخصی تر داشت و بیان نمیکنم!
اینو اینجا نوشتم که بدونید هستن اساتیدی که همراهیتون کنن که شهر و استانتون رو بالا ببرید و از تهرانی ها ایراد نگیرید بلکه تلاش و امکاناتتون رو مثل اونها که نه اما تا حد خوبی بالا ببرید.
پس بجای ترسیدن شروع کنید و پا در این مسیر قشنگ بذارید. نه برای کسب مدال! برای لذت بردن از علم و سواد و افزایش اعتماد به نفس خودتون!
موفقیتتون رو از ته دلم میخوام!
یه جمله ی قشنگی هم هست که میگه تخم مرغی که با نیروی خارجی شکسته بشه پایان زندگیشه اما اگر با نیروی درونی شکسته بشه شروع زندگیه! (امیدوارم درکش کرده باشید و با نیروی درونیتون این تخم مرغ رو بشکنید!)
محدثه محمدی
پرتال المپیاد شیمی ایروک
باسمه تعالی
سلام دوستان
خیلی وقت بود که یه همچین مقاله ای باید نوشته میشد اما امروز تصمیم گرفتم شروعش کنم!
ازتون خواهش میکنم حتما تا اخرش بخونید و دیدگاهتون رو بهم بگید!
یه نگاه به نمودار زیر بندازید. (با کلیک کردن بزرگ میشه)
چی باعثش هست؟
منم مثل شما شهرستانی ام و یه جورایی از همین زخم خوردم. همه میگفتن سال ما از مازندران حداقل 3 نفر قبول میشن اما قبولی 0 بود! اینو گفتم که بدونید منم مثل شما هستم و این دورانی که الان دارید رو ذره ذره ش رو خودم درک کردم!
مقصر کیه؟ ایا مقصر اون دبیرستان تهران هست که با گرفتن شهریه برا بچه هاش کلاس میذاره و امکانات و اطلاعات در اختیارشون میذاره؟ یا مقصر مدارس ما هستن که این کار رو نمیکنن؟
تا حالا به این فکر کردید؟
درسته المپیاد اگر بصورتی بود که هر دانش اموز خودش تلاش میکرد بدون کلاس های انچنانی ( و فقط در حد رفع اشکال ماهانه) خیلی قشنگ تر میشد. اما چیزی که هست اینه که ما نمیتونیم الان بریم بگیم مدرسه ی فلان شما به بچه هاتون اطلاعات و امکانات ندید چرا که بچه های شهرستان ندارن!
ما میتونیم چیکار کنیم؟ ( از اینجا به بعدش رو خوب گوش بدید!)
امسال از 41 قبولی 24 تاش تهران بودن! من با این 24 نفری که اتفاقا خیلی هم زحمت کشیدند کاری ندارم. کارم با اون 17 تای دیگه هست!
الان که تازه اول راه مدال گرفتن هستید و اول راه مشهور شدن هستید به این حرفام توجه کنید و به خودتون یه قول هایی بدید!
قول بدید که المپیاد رو تو استان خودتون گسترش بدید! تو مدرسه ی خودتون! حتی اگر نیاز به هرگونه کمک داشتید آیروک پشتیبان شماست. اما باید این کار رو بکنید! باید وقتی مدال گرفتید برگردید تو استانتون و نصف قیمت برای هم مدرسه ای هاتون کلاس بذارید. برنامه بدید. مدرستون رو مجبور کنید که به المپیاد بها بده! الان شماها هستید که میتونید این کارها رو بکنید! مسوولیت بزرگی رو دوش شماها هست!
من با زبان ساده و روان صحبت میکنم. کلمات قلمبه سلمبه و رسمی و…. نمیتونم به کار ببرم چون هممون با هم دوستیم. منم میخوام کمکتون کنم در حد توانم!
امروز ساعت 6:14 دقیقه صبح برام چند تا پیامک رسید! از کی؟؟ یکی از مدال داران سال 85 !
متنش رو بخونید:
سلام… نتایج رو دیدم…. هر سال دریغ از پارسال…. بازهم همین چند تا مدرسه تو کشور… سنندج, قایمشهر, ساری, رشت, بابل, اهواز, کرمان, زاهدان, قزوین و کرمانشاه و ده ها شهر دیگه که میدونم امسال بچه های خوبی داشتن.
فقط تاسف میخورم برای متصدیان المپیاد شیمی که چه ساده تونستن المپیاد رو از یه آزمون تمام علمی و رقابتی به “بنگاه فروش مدال” تبدیل کنن. پول داشتن—> مدرسه ی بهتر و کلاس بیشتر—-> شانس بالا تر مدال!
اونم چی؟ ظرف 7-8 سال.
یادمه دوره ی ما (سال 85) از این استان ها قبولی داشتیم: قزوین, کرمانشاه, خوزستان, سمنان, کرج, گیلان, مازندران, چهارمحال, کردستان و….
باورتون میشه؟ دختر و پسر تهرانی روی هم 8 تا بودن و 32 تا شهرستان… یادش بخیر
بقیه ی حرفاشون دیگه جنبه ی شخصی تر داشت و بیان نمیکنم!
اینو اینجا نوشتم که بدونید هستن اساتیدی که همراهیتون کنن که شهر و استانتون رو بالا ببرید و از تهرانی ها ایراد نگیرید بلکه تلاش و امکاناتتون رو مثل اونها که نه اما تا حد خوبی بالا ببرید.
پس بجای ترسیدن شروع کنید و پا در این مسیر قشنگ بذارید. نه برای کسب مدال! برای لذت بردن از علم و سواد و افزایش اعتماد به نفس خودتون!
موفقیتتون رو از ته دلم میخوام!
یه جمله ی قشنگی هم هست که میگه تخم مرغی که با نیروی خارجی شکسته بشه پایان زندگیشه اما اگر با نیروی درونی شکسته بشه شروع زندگیه! (امیدوارم درکش کرده باشید و با نیروی درونیتون این تخم مرغ رو بشکنید!)
محدثه محمدی
پرتال المپیاد شیمی ایروک
به زودی زوووووووووود المپیادم جوش میشه مثه کنکور
دزدبازی و خرجای الکیو عدم تلاش فردی
متاسفانه:22:
- ارسال ها
- 264
- لایک ها
- 251
- امتیاز
- 0
پاسخ : دلنوشته ها
حالا دیگه نتایج اومده و منم قبول نشدم
خیلی از عزیزان قبول نشدن اما دنیا که تموم نشده
از ته ته قلبم واسه همتون آرزوی موفقیت میکنم
و با تمام قبول نشده ها ابراز همدردی میکنم
اما ما هنوز کنکور در پیش داریم
چرا باید غصه خورد:182:
خب مگه چی شده
مگه همه انسان های موفق المپیادی بودن
شاید تعدادی از شما به خاطر یه بی دقتی کوچک درصد زیادی رو از دست داده باشین و قبول نشده باشین
هعییییییییییییییی
اما چکار میشه کرد؟همین چیزا اختلاف ها رو ایجاد میکنه
چرا همه المپیادیا انقدر غم زده شدن
بلند شین .تموم شدا. اگه اینجوری بمونیم کنکور رو هم از دست میدیم
ایشالا همتون موفق باشید
حالا دیگه نتایج اومده و منم قبول نشدم
خیلی از عزیزان قبول نشدن اما دنیا که تموم نشده
از ته ته قلبم واسه همتون آرزوی موفقیت میکنم
و با تمام قبول نشده ها ابراز همدردی میکنم
اما ما هنوز کنکور در پیش داریم
چرا باید غصه خورد:182:
خب مگه چی شده
مگه همه انسان های موفق المپیادی بودن
شاید تعدادی از شما به خاطر یه بی دقتی کوچک درصد زیادی رو از دست داده باشین و قبول نشده باشین
هعییییییییییییییی
اما چکار میشه کرد؟همین چیزا اختلاف ها رو ایجاد میکنه
چرا همه المپیادیا انقدر غم زده شدن
بلند شین .تموم شدا. اگه اینجوری بمونیم کنکور رو هم از دست میدیم
ایشالا همتون موفق باشید
پاسخ : دلنوشته ها
امروز داشتم به این فکر میکردم بعد از این همه مدت صبر...وقتی که برگشتی...کلی باحرفات بهم آرامش میدی یا نه؟؟؟داشتم فکر میکردم وقتی بیای ازم میپرسی خیلی اذیت شدی بعد من بهت بگم نه...تو بگی دروغ نگو...میدونم چقد تحمل این دلتنگی سخت بود...بپرسی الان خوشحالی که برگشتمو پیشتم؟بگم آره...بگی نه!میترسی ازینکه باز برم...بپرسی آرومی الان ؟بگم آره...بگی نه نیستی...میترسی از تکرار اون روزای بد...میدونی آخر فکرام چی بود؟اینکه میگی نه عزیزم نترس...من واسه خواسته هام جنگیدم با تو با احساسم...حالا وقتشه بخاطر تو با همه موانع بجنگم....اما اینا حرف تو نیست...تو واسه من هیچوقت نجنگیدی...هیچوقت....و نخواهی جنگید
امروز داشتم به این فکر میکردم بعد از این همه مدت صبر...وقتی که برگشتی...کلی باحرفات بهم آرامش میدی یا نه؟؟؟داشتم فکر میکردم وقتی بیای ازم میپرسی خیلی اذیت شدی بعد من بهت بگم نه...تو بگی دروغ نگو...میدونم چقد تحمل این دلتنگی سخت بود...بپرسی الان خوشحالی که برگشتمو پیشتم؟بگم آره...بگی نه!میترسی ازینکه باز برم...بپرسی آرومی الان ؟بگم آره...بگی نه نیستی...میترسی از تکرار اون روزای بد...میدونی آخر فکرام چی بود؟اینکه میگی نه عزیزم نترس...من واسه خواسته هام جنگیدم با تو با احساسم...حالا وقتشه بخاطر تو با همه موانع بجنگم....اما اینا حرف تو نیست...تو واسه من هیچوقت نجنگیدی...هیچوقت....و نخواهی جنگید
پاسخ : دلنوشته ها
یاد آخرین خداحافظی ات افتادم....
چه خداحافظی سردی بود....نگاهم در چشمانت نبود اما سردی نگاهت برایم ملموس بود...
دلت را شکسته بودم امّا ....تو حتی به باقی حرف هام گوش ندادی...
تو رفتی ...تو برای همیشه رفتی...
این منم و روزهای شومم واندیشیدن به رفتن تو و شکستن ....
میدانی تنها دلخوشیم چیست؟؟؟
تنها دلخوشیم این است که لحظه ی رفتنت ...پیش از آن خداحافظی منحوس ....آرام زیر لب گفتی که مرا بخشیده ای....
یاد آخرین خداحافظی ات افتادم....
چه خداحافظی سردی بود....نگاهم در چشمانت نبود اما سردی نگاهت برایم ملموس بود...
دلت را شکسته بودم امّا ....تو حتی به باقی حرف هام گوش ندادی...
تو رفتی ...تو برای همیشه رفتی...
این منم و روزهای شومم واندیشیدن به رفتن تو و شکستن ....
میدانی تنها دلخوشیم چیست؟؟؟
تنها دلخوشیم این است که لحظه ی رفتنت ...پیش از آن خداحافظی منحوس ....آرام زیر لب گفتی که مرا بخشیده ای....
پاسخ : دلنوشته ها
زندگي تو شدي يه بازي تو يه چارديواري با چارتا گيمرِ ال بازي !
زندگي سخت شده واس من ! شده يه لول به اخر واس من !
ديگ ترس مرس خبري ني همه شديم رنگ به رنگ، اخرِ تگ به تك !
تك به تك ، مي كنيم همه رو رنگ به رنگ ، بَـــــنگ !!!!!! ما شديم رنگِ خطر برا ادما كه مي شن ذهن به دَر !
مسنامه :4::21:
(دوستان با صداي كلفت ُ اعتراضي و رپي بخونيد :4
زندگي تو شدي يه بازي تو يه چارديواري با چارتا گيمرِ ال بازي !
زندگي سخت شده واس من ! شده يه لول به اخر واس من !
ديگ ترس مرس خبري ني همه شديم رنگ به رنگ، اخرِ تگ به تك !
تك به تك ، مي كنيم همه رو رنگ به رنگ ، بَـــــنگ !!!!!! ما شديم رنگِ خطر برا ادما كه مي شن ذهن به دَر !
مسنامه :4::21:
(دوستان با صداي كلفت ُ اعتراضي و رپي بخونيد :4
- ارسال ها
- 960
- لایک ها
- 1,804
- امتیاز
- 0
پاسخ : دلنوشته ها
تا وقتی بد نشی
نمیفهمن چقد خوب بودی
پس
مِـــــــــن بَعــــــــــــــد
مَـــــــــن بَــــــــــــــــد
---- دو نوشته به هم متصل شده است ----
ابــراز احســاســات زیــاد از حــد
بــعضی هــا را
بـــی حــس مــی کند!
---- دو نوشته به هم متصل شده است ----
میگفت پای رفتن ندارم ...
با سر رفت ...
تا وقتی بد نشی
نمیفهمن چقد خوب بودی
پس
مِـــــــــن بَعــــــــــــــد
مَـــــــــن بَــــــــــــــــد
---- دو نوشته به هم متصل شده است ----
ابــراز احســاســات زیــاد از حــد
بــعضی هــا را
بـــی حــس مــی کند!
---- دو نوشته به هم متصل شده است ----
میگفت پای رفتن ندارم ...
با سر رفت ...
پاسخ : دلنوشته ها
صدای جغد روز را شب شنید
و دوید, چیره شد این بوف سفید
و من به حد مرگ ترسیدم
زنی که هیچگاه نمی ترسید
و من به حد مرگ ترسیدم
ازین دروغ, ازین وهم امید
و من به حد مرگ ترسیدم
ازین جلاد یک دین با خورشید
و من به حد مرگ ترسیدم
که قفس از بام قناریمان پرید
پس از آواز مرد همسایه
جهان بود که به حد مرگ می ترسید
پس از این اتفاق ناهنجار
شب, خدا قبل زمین می خوابید
قطع گشتیم همه مان یکباره
تبر تیز این سفیدِ پلید
و من به حد مرگ ترسیدم
از شغالی که خون می لیسید
و من به حد مرگ ترسیدم
لطف کنید کمی عقب بروید
و من به حد مرگ ترسیدم
زنی که این دفعه می ترسید
نه ازین اتفاق ناهنجار
بلکه از لکه ی لباس سفید
و من به حد مرگ ترسیدم
زنی که هیچگاه نمی ترسید
صدای جغد روز را شب شنید
و دوید, چیره شد این بوف سفید
و من به حد مرگ ترسیدم
زنی که هیچگاه نمی ترسید
و من به حد مرگ ترسیدم
ازین دروغ, ازین وهم امید
و من به حد مرگ ترسیدم
ازین جلاد یک دین با خورشید
و من به حد مرگ ترسیدم
که قفس از بام قناریمان پرید
پس از آواز مرد همسایه
جهان بود که به حد مرگ می ترسید
پس از این اتفاق ناهنجار
شب, خدا قبل زمین می خوابید
قطع گشتیم همه مان یکباره
تبر تیز این سفیدِ پلید
و من به حد مرگ ترسیدم
از شغالی که خون می لیسید
و من به حد مرگ ترسیدم
لطف کنید کمی عقب بروید
و من به حد مرگ ترسیدم
زنی که این دفعه می ترسید
نه ازین اتفاق ناهنجار
بلکه از لکه ی لباس سفید
و من به حد مرگ ترسیدم
زنی که هیچگاه نمی ترسید
پاسخ : دلنوشته ها
از من دوري ... آري ... دوري...ولي با تمام اين دوري ها باز هم آرامم ، بازهم يك آرامش از ته دل دارم كه مي گرويد نترس...تو مي تواني !! اي عشق كجايي؟!اگر تو نبودي من حالا يك آدم ديگر بودم...هرچند حالا نيز تلاشم اين است كه همانگونه باشم...عادتم شده است!ميخندم با اين كه يك بغض هست كه مدتها در گلويم نقش بسته است ...
پرسيدي مي داني "ع" در من يعني چه؟گفتم عهد بستن...پرسيدي عهدت چيست؟گفتم عهد ميبندم كه قلبم فقط براي يك نفر باشد و در گير همان يك نفر...گفتي "ش" را كه نمي داني!گفتم مي دانم!گفتي : خب !بگو چيست!
گفتم شكيبا بودن ...پرسيدي شكيبا؟گفتم : آري ... در برابر سختي هاي تو بايد شكيبا بود....گفتي باشد ولي ديگر "ق" را محال است بداني!لبخند تلخي زدم و گفتم : آن را هم مي دانم....
پرسيدي باشد بگو تا ببينم چه ميگويي!
گفتم ققنوس!!!پرسيدي ققنوس؟!
گفتم آري!ققنوس!چيزي استوار تر از ققنوس يافته اي؟! هر بار مي سوزد و از نو خود را مي سازد! آري من نيز هر بار آتش ميگيرمو ميسوزم ولي باز هم از نو مي سازم!
اي عشق اعتراف كن در مقابلم كم آورده اي!خداوندا...باور كرده ام كه تو مرا باور كرده اي...
مرا در اين راه طولاني ياريم ده...
مگذار هيچ يك در اين راه احساس اندكي ضعف كنيم...
خدايا...تا تو هستي زندگي بايد كرد
از من دوري ... آري ... دوري...ولي با تمام اين دوري ها باز هم آرامم ، بازهم يك آرامش از ته دل دارم كه مي گرويد نترس...تو مي تواني !! اي عشق كجايي؟!اگر تو نبودي من حالا يك آدم ديگر بودم...هرچند حالا نيز تلاشم اين است كه همانگونه باشم...عادتم شده است!ميخندم با اين كه يك بغض هست كه مدتها در گلويم نقش بسته است ...
پرسيدي مي داني "ع" در من يعني چه؟گفتم عهد بستن...پرسيدي عهدت چيست؟گفتم عهد ميبندم كه قلبم فقط براي يك نفر باشد و در گير همان يك نفر...گفتي "ش" را كه نمي داني!گفتم مي دانم!گفتي : خب !بگو چيست!
گفتم شكيبا بودن ...پرسيدي شكيبا؟گفتم : آري ... در برابر سختي هاي تو بايد شكيبا بود....گفتي باشد ولي ديگر "ق" را محال است بداني!لبخند تلخي زدم و گفتم : آن را هم مي دانم....
پرسيدي باشد بگو تا ببينم چه ميگويي!
گفتم ققنوس!!!پرسيدي ققنوس؟!
گفتم آري!ققنوس!چيزي استوار تر از ققنوس يافته اي؟! هر بار مي سوزد و از نو خود را مي سازد! آري من نيز هر بار آتش ميگيرمو ميسوزم ولي باز هم از نو مي سازم!
اي عشق اعتراف كن در مقابلم كم آورده اي!خداوندا...باور كرده ام كه تو مرا باور كرده اي...
مرا در اين راه طولاني ياريم ده...
مگذار هيچ يك در اين راه احساس اندكي ضعف كنيم...
خدايا...تا تو هستي زندگي بايد كرد
آخرین ویرایش توسط مدیر